Zgodnie z konwencją z Aarhus (Dz. U. UE L 124 z 17.05.2005, s. 4), w sprawach dotyczących środowiska udział zainteresowanej społeczności w podejmowaniu decyzji powinien być umożliwiony na wczesnym etapie procedury, tak, aby udział społeczeństwa był skuteczny. Ponadto społeczeństwo powinno, co do zasady, mieć bezpłatny wgląd do wszystkich informacji istotnych dla procesu podejmowania decyzji i możliwość zakwestionowania przed sądem zgodności z prawem wszelkich decyzji będących wynikiem tego procesu.
W przedmiotowej sprawie, w 2006 r. regionalny urząd nadzoru budowlanego w Bratysławie wydał decyzję z zakresu planowania przestrzennego o lokalizacji składowiska odpadów w wyrobisku odkrywkowej kopalni gliny zwanym Nova jama. Następnie, słowacka inspekcja ds. ochrony środowiska wszczęła postępowanie w sprawie pozwolenia, w ramach którego to postępowania osoby prywatne będące mieszkańcami miasta Pezinok zażądały opublikowania decyzji z zakresu planowania przestrzennego. Organ ten zezwolił na budowę i prowadzenie składowiska bez uprzedniego opublikowania wspomnianej decyzji. W następstwie skargi administracyjnej, organ ochrony środowiska drugiej instancji potwierdził to rozstrzygnięcie po opublikowaniu decyzji z zakresu planowania przestrzennego.
Zainteresowani skierowali następnie sprawę do sądów słowackich, a Najvyšší súd Slovenskej republiky (sąd najwyższy Republiki Słowackiej) zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o wyjaśnienie zakresu prawa społeczeństwa do udziału w postępowaniu w sprawie pozwolenia na przedsięwzięcia mające istotne oddziaływanie na środowisko.
Orzekając Trybunał stwierdził, że rozpatrywana decyzja z zakresu planowania przestrzennego o lokalizacji składowiska stanowi jeden ze środków, na podstawie których podjęta zostanie ostateczna decyzja zezwalająca bądź też nie zezwalająca na to przedsięwzięcie. Ponadto decyzja zawiera informacje istotne dla postępowania w sprawie wydania pozwolenia, do których zainteresowana społeczność powinna mieć umożliwiony dostęp na mocy konwencji i na mocy powtarzającej jej postanowienia dyrektywy 96/61/WE o zintegrowanym zapobieganiu zanieczyszczeniom i ich kontroli (Dz. U. UE L 257 z 10.10.1996, s. 26). W tym kontekście Trybunał wyjaśnił, że odmowa udostępnienia społeczeństwu decyzji nie może być uzasadniona powołaniem się na ochronę poufności informacji handlowych lub przemysłowych.
Trybunał podkreślił również, że zainteresowana społeczność powinna dysponować wszystkimi istotnymi informacjami na etapie postępowania administracyjnego w pierwszej instancji, zanim jeszcze wydana zostanie pierwsza decyzja, o ile informacje te są dostępne w czasie, kiedy odbywa się ten etap postępowania. Jednakże prawo Unii pozwala na to, by odmowa dostępu do decyzji w toku postępowania administracyjnego w pierwszej instancji została konwalidowana w toku postępowania w drugiej instancji, pod warunkiem, że zainteresowani będą mieć na tym etapie rzeczywisty wpływ na wynik procesu decyzyjnego.
Trybunał stwierdził następnie, że cel dyrektywy polegający na zapobieganiu zanieczyszczeniom środowiska naturalnego i ich kontroli nie mógłby zostać osiągnięty, gdyby nie można było zapobiec dalszemu funkcjonowaniu przedsięwzięcia korzystającego z pozwolenia udzielonego z naruszeniem tej dyrektywy, w oczekiwaniu na ostateczną decyzję w przedmiocie zgodności z prawem owego pozwolenia. Wobec tego dyrektywa wymaga, aby członkowie zainteresowanej społeczności mieli prawo wnioskować o zarządzenie środków tymczasowych zapobiegających tym zanieczyszczeniom, takich jak czasowe zawieszenie zaskarżonego pozwolenia.
Wreszcie Trybunał stwierdził, że orzeczenie sądu krajowego stwierdzające nieważność pozwolenia wydanego z naruszeniem wspomnianej dyrektywy nie może jako takie stanowić nieuzasadnionego naruszenia prawa własności przysługującego prowadzącemu przedsięwzięcie.
Tak wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie C-416/10 Jozef Križan i in. przeciwko Slovenská inšpekcia životného prostredia.