Na podstawie art. 12 ust. 6 ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw została wydana decyzja, w której określono wysokość i formę zabezpieczenia roszczeń (pkt 1 decyzji) oraz zobowiązano stronę do dostarczenia polisy na zabezpieczenie tych roszczeń w terminie 3 miesięcy (pkt 2 decyzji). Strona odwołała się od decyzji i wojewoda w trybie odwoławczym utrzymał decyzję w zakresie pkt 1 i uchylił w zakresie pkt 2 zobowiązując jednocześnie do dostarczenia polisy na zabezpieczenie roszczeń w terminie 3 miesięcy.
W jaki sposób należy odmówić stronie przedłużenia terminu?
Czy odmowę przedstawić na piśmie, czy też wymagana jest inna forma, np.: postanowienie lub decyzja?
Który organ powinien wydać odmowę: starosta czy wojewoda?
Wydanie postanowienia o odmowie przedłużenia terminu na podstawie art. 59 w związku z art. 58 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) - k.p.a. nie będzie prawidłowe, ponieważ tryb ten dotyczy jedynie terminów procesowych, z kolei wydanie postanowienia jedynie na podstawie art. 123 k.p.a. także nie jest trafne, ponieważ nie toczy się już żadne postępowanie. Odmówić przedłużenia powinien zatem w drodze decyzji wojewoda, ponieważ jego ostateczna decyzja określiła względem strony przedmiotowy termin, a podstawą prawną odmowy powinien być art. 155 k.p.a., ponieważ dotyczy on trybu zmiany decyzji ostatecznej. Odmowa wynikać będzie z braku możliwości zmiany decyzji w zakresie terminu wynikającym z regulacji szczególnej.
W myśl art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 28, poz. 145 z późn. zm.) - u.z.u.o.o. Zarządzający składowiskiem odpadów, który w pozwoleniu na budowę nie ma określonej wysokości i formy zabezpieczenia roszczeń, obowiązany jest do wystąpienia w terminie do 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, z wnioskiem o zmianę pozwolenia na budowę w tym zakresie. Wniosek, o którym mowa w ust. 4, zawiera określenie proponowanej wysokości i formy zabezpieczenia roszczeń. (ust. 5).
Z kolei w świetle ust. 6 - w decyzji zmieniającej decyzję o pozwoleniu na budowę właściwy organ określa wysokość i formę zabezpieczenia roszczeń oraz termin wniesienia zabezpieczenia roszczeń nie dłuższy niż 3 miesiące od dnia otrzymania decyzji.
W rozpatrywanym przypadku decyzję w przedmiocie zmiany pozwolenia na budowę ostatecznie wydał wojewoda, ponieważ organ ten orzekał w toku instancji, zmieniając zresztą decyzję starosty w odniesieniu do terminu. Termin ten ma charakter ustawowy i organ nie może go przedłużać. Nie jest to również termin procesowy. Nienadanie zatem odmowie przedłużenia terminu z art. 12 ust. 6 powyższej ustawy formy osobnego postanowienia nie można uznać jako naruszenie art. 123 k.p.a., ponieważ jego przedłużenie nie jest kwestią wynikającą z toku postępowania.
Warto również zauważyć, że instytucja przywrócenia terminu przewidziana w art. 58 i art. 59 k.p.a. jest instytucją prawa procesowego, co oznacza, że na podstawie tych przepisów mogą być przywracane terminy przewidziane przepisami należącymi do prawa procesowego. Instytucji tej nie można zatem stosować do przywrócenia terminów materialnoprawnych.
Ustosunkować się do żądania powinien organ, który termin ten ostatecznie określił, a zatem w rozpatrywanym przypadku wojewoda. Jeżeli stron żąda przedłużenia terminu, to de facto żąda zmiany decyzji, a żądanie dotyczyć powinno decyzji wojewody, która ma charakter decyzji ostatecznej. Organ ten może powołać się w tym zakresie art. 155 k.p.a., jako przepis umożliwiający zmianę w ogóle, z tym że wydana zostanie decyzja odmowna, ponieważ wynika to z istoty art. 12 ust. 6 u.z.u.o.o.
Tomasz Gawroński
W jaki sposób należy odmówić stronie przedłużenia terminu?
Czy odmowę przedstawić na piśmie, czy też wymagana jest inna forma, np.: postanowienie lub decyzja?
Który organ powinien wydać odmowę: starosta czy wojewoda?
Wydanie postanowienia o odmowie przedłużenia terminu na podstawie art. 59 w związku z art. 58 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) - k.p.a. nie będzie prawidłowe, ponieważ tryb ten dotyczy jedynie terminów procesowych, z kolei wydanie postanowienia jedynie na podstawie art. 123 k.p.a. także nie jest trafne, ponieważ nie toczy się już żadne postępowanie. Odmówić przedłużenia powinien zatem w drodze decyzji wojewoda, ponieważ jego ostateczna decyzja określiła względem strony przedmiotowy termin, a podstawą prawną odmowy powinien być art. 155 k.p.a., ponieważ dotyczy on trybu zmiany decyzji ostatecznej. Odmowa wynikać będzie z braku możliwości zmiany decyzji w zakresie terminu wynikającym z regulacji szczególnej.
W myśl art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 28, poz. 145 z późn. zm.) - u.z.u.o.o. Zarządzający składowiskiem odpadów, który w pozwoleniu na budowę nie ma określonej wysokości i formy zabezpieczenia roszczeń, obowiązany jest do wystąpienia w terminie do 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, z wnioskiem o zmianę pozwolenia na budowę w tym zakresie. Wniosek, o którym mowa w ust. 4, zawiera określenie proponowanej wysokości i formy zabezpieczenia roszczeń. (ust. 5).
Z kolei w świetle ust. 6 - w decyzji zmieniającej decyzję o pozwoleniu na budowę właściwy organ określa wysokość i formę zabezpieczenia roszczeń oraz termin wniesienia zabezpieczenia roszczeń nie dłuższy niż 3 miesiące od dnia otrzymania decyzji.
W rozpatrywanym przypadku decyzję w przedmiocie zmiany pozwolenia na budowę ostatecznie wydał wojewoda, ponieważ organ ten orzekał w toku instancji, zmieniając zresztą decyzję starosty w odniesieniu do terminu. Termin ten ma charakter ustawowy i organ nie może go przedłużać. Nie jest to również termin procesowy. Nienadanie zatem odmowie przedłużenia terminu z art. 12 ust. 6 powyższej ustawy formy osobnego postanowienia nie można uznać jako naruszenie art. 123 k.p.a., ponieważ jego przedłużenie nie jest kwestią wynikającą z toku postępowania.
Warto również zauważyć, że instytucja przywrócenia terminu przewidziana w art. 58 i art. 59 k.p.a. jest instytucją prawa procesowego, co oznacza, że na podstawie tych przepisów mogą być przywracane terminy przewidziane przepisami należącymi do prawa procesowego. Instytucji tej nie można zatem stosować do przywrócenia terminów materialnoprawnych.
Ustosunkować się do żądania powinien organ, który termin ten ostatecznie określił, a zatem w rozpatrywanym przypadku wojewoda. Jeżeli stron żąda przedłużenia terminu, to de facto żąda zmiany decyzji, a żądanie dotyczyć powinno decyzji wojewody, która ma charakter decyzji ostatecznej. Organ ten może powołać się w tym zakresie art. 155 k.p.a., jako przepis umożliwiający zmianę w ogóle, z tym że wydana zostanie decyzja odmowna, ponieważ wynika to z istoty art. 12 ust. 6 u.z.u.o.o.
Tomasz Gawroński