Obywatel Maroka posiadał zezwolenie na pobyt długoterminowy w Hiszpanii. Pewnego dnia stawił się przed właściwymi organami policji, by dopełnić formalności związanych ze statusem cudzoziemca. Funkcjonariusz zorientował się wówczas, że człowiek ten ma na swoim koncie kilka wyroków skazujących, między innymi trzy na karę pozbawienia wolności w wymiarze powyżej roku. Postanowiono więc o wszczęciu wobec niego postępowania, które miało na celu jego wydalenie z Hiszpanii.
Hiszpania chciała wydalić cudzoziemca
Cudzoziemiec bronił się wskazując, że wcześniejsze przypadki skazania nie mogą same w sobie uzasadniać jego wydalenia. Podkreślał, że już ponad 10 lat żyje w Hiszpanii, więc zintegrował się ze społeczeństwem i przyjął miejscową kulturę. Ponadto łączyły go z tym państwem więzi rodzinne i zawodowe. Przedstawicielstwo rządu w prowincji Guadalajara wydało jednak decyzję nakazującą wydalenie cudzoziemca. Uznano bowiem, że zostały spełnione ku temu przesłanki. Zgodnie bowiem z prawem krajowym, podstawę do wydania takiej decyzji stanowiło skazanie cudzoziemca za umyślny czyn, który stanowi przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności powyżej jednego roku.
Obywatel Maroka złożył skargę do sądu administracyjnego szczebla prowincji, ale została ona oddalona. Następnie sprawą zajął się Wyższy Trybunał Sprawiedliwości Kastylii-La Manchy, który miał wątpliwości co do zastosowania w tej sprawie unijnego prawa. Był on bowiem związany orzeczeniami Hiszpańskiego Sądu Najwyższego. Te zaś wskazywały, że należy automatycznie wydalać cudzoziemców będących rezydentami długoterminowymi, którzy zostali skazani za umyślne przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej jednego roku. Powoływano się przy tym na art. 3 ust. 1 lit. a tiret pierwsze dyrektywy 2001/40/WE z 28 maja 2001 r. w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich.
Wyrok skazujący to za mało, żeby wydalić cudzoziemca
Trybunał Sprawiedliwości UE wskazał, że nie jest on uprawniony do ustalenia czy sąd odsyłający prawidłowo odczytał wyroki Hiszpańskiego Sądu Najwyższego oraz czy naruszają one prawo UE. W ramach postępowania prejudycjalnego jego zadaniem jest bowiem udzielenie sądowi krajowemu wszelkich wskazówek w zakresie wykładni prawa unijnego. W tym kontekście, Trybunał wskazał, że art. 12 dyrektywy 2003/109/WE z 25 listopada 2003 r., stoi na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które nie przewiduje stosowania wymogów ochrony przed wydaleniem obywatela państwa trzeciego będącego rezydentem długoterminowym w odniesieniu do każdej decyzji administracyjnej o wydaleniu, bez względu na charakter lub tryb prawny tego środka.
Czytaj także: ETPC oceni, czy wydalony cudzoziemiec powinien mieć dostęp do akt sprawy >>>
Przepis ten nie dopuszcza podjęcia takiej decyzji wyłącznie na podstawie wydanych w przeszłości wyroków skazujących. Trzeba bowiem ustalić, czy obywatel państwa trzeciego stanowi rzeczywiste i dostatecznie poważne zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego. Trybunał podkreślił, że organy powinny uwzględnić też okres zamieszkiwania cudzoziemca na terytorium państwa członkowskiego, jego wiek, konsekwencje dla niego oraz członków jego rodziny oraz powiązania z państwem zamieszkania lub ich brak z krajem pochodzenia.
Dyrektywa o uznawaniu decyzji nie zmieniła wykładni
TSUE wskazał, że przepisy dyrektywy 2001/40/WE z 28 maja 2001 r. w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich nie mogą uzasadniać odmiennej wykładni art. 12 dyrektywy 2003/109/WE. Z art. 1 ust. 1 dyrektywy 2001/40/WE wynika, że dotyczy ona uznawania przez jedno państwo członkowskie decyzji o wydaleniu wydanej przez właściwy organ innego państwa członkowskiego w stosunku do obywatela państwa trzeciego, który znajduje się na terytorium pierwszego państwa członkowskiego. Akt ten nie reguluje więc przesłanek wydania przez państwo członkowskie takiej decyzji wobec obywatela państwa trzeciego będącego rezydentem długoterminowym, który znajduje się na jego własnym terytorium.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 11 czerwca 2020 r., w sprawie C-448/19
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
