Skargę do Trybunału złożyło trzech obywateli Erytrei i Etiopii, którzy, uciekając ze swych krajów, znaleźli się na statku zmierzającym do Europy. W lutym 2012 r. statek przybił do portu Mikołajów w południowej Ukrainie, gdzie skarżący chcieli zejść na ląd i złożyć wnioski o azyl. Uniemożliwiła im to straż graniczna, która weszła na pokład statku: funkcjonariusze straży granicznej po prostu odmówili przyjęcia wniosków azylowych i zabronili skarżącym zejścia na ląd. Przed Trybunałem skarżący zarzucili, iż taki stan rzeczy stwarzał bezpośrednie zagrożenie przymusowego powrotu skarżących do Arabii Saudyjskiej, dokąd płynął dalej ich statek, co sprowadzałoby się do narażenia ich na nieludzkie i poniżające traktowanie w tym państwie, sprzecznego z art. 3 Konwencji o prawach człowieka. Skarżący zarzucili także, iż od odmowy przyjęcia ich wniosków azylowych przez strażników granicznych nie przysługiwał żaden środek prawny, niezgodnie z prawem do skutecznego środka odwoławczego z art. 13 Konwencji.
Trybunał zgodził się ze skarżącymi i potwierdził naruszenie art. 3 i art. 13 Konwencji.
Podstawowym argumentem rządu ukraińskiego był argument, zgodnie z którym Ukraina w ogóle nie miała jurysdykcji w sprawie skarżących, ponieważ przebywali oni na statku morskim pod banderą maltańską. Trybunał nie zgodził się z tym stanowiskiem i wskazał, że w świetle art. 1 Konwencji (który przewiduje zasadę ochrony praw podstawowych każdej osoby podlegającej jurysdykcji państwa-strony Konwencji) jurysdykcja oznacza faktyczną kontrolę sprawowaną nad daną osobą lub terytorium. Warunek ten został spełniony, skoro działania ukraińskich organów władzy (to jest strażników granicznych) miały rozstrzygający wpływ na działania podejmowane przez skarżących.
Trybunał dalej wskazał, że działanie strażników granicznych odebrało faktyczną możliwość złożenia wniosku azylowego jeszcze na pokładzie statku. Nadto strażnicy nie udzielili żadnych informacji na temat procedur azylowych obowiązujących na Ukrainie i zupełnie zignorowali ewentualną potrzebę ochrony międzynarodowej w przypadku skarżących. Dalej, decyzja strażników miała charakter natychmiastowej wykonalności, rodząc ryzyko niezwłocznego wydalenia poza terytorium Ukrainy, bez możliwości zawieszenia jej wykonania i bez możliwości zbadania złożonych wniosków azylowych co do istoty. Skarżący nic nie mogli zrobić w tej sprawie. To sprowadza się do oczywistego odmówienia im możliwości skutecznego odwołania się od decyzji strażników granicznych, z naruszeniem konwencyjnego prawa do skutecznego środka odwoławczego. Miało tym samym miejsce naruszenie art. 13 w związku z art. 3 Konwencji.
Kebe i inni przeciwko Ukrainie - wyrok ETPC z dnia 12 stycznia 2017 r., skarga nr 12552/12.