W przedmiotowej sprawie podatnik wniósł o uchylenie interpretacji indywidualnej zarzucając organowi podatkowemu, że mimo uznania stanowiska strony za nieprawidłowe w uzasadnieniu prawnym swojej oceny w części potwierdza prawidłowość jej stanowiska.
Zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacja indywidualna winna zawierać ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy, jak to ma miejsce w badanej sprawie, interpretacja indywidualna winna zawierać wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym, o czym stanowi § 2 powołanego przepisu.
Zdaniem sądu z powyższego wynika, że zasadniczym elementem interpretacji indywidualnej jest wyrażenie oceny, co do stanowiska wnioskodawcy, zaprezentowanego we wniosku. Wykonanie tego obowiązku zamyka się w zasadzie stwierdzeniem; "stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe", albo "stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe". Z żadnego bowiem przepisu rozdziału 1a Ordynacji podatkowej nie wynika, że można uznać stanowisko wnioskodawcy za częściowo prawidłowe. Jeśli z uzasadnienia, które stanowi integralną część interpretacji indywidualnej jasno i czytelnie wynika, w jakiej części stanowisko wnioskodawcy uznano za prawidłowe, to takie sformułowanie sentencji, nie narusza prawa. Zatem sąd uznał zarzuty podatnika w tym zakresie za niezasadne.
Wyrok WSA w Bydgoszczy z 28 marca 2012 r., I SA/Bd 134/12
Zobacz także: