Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie C-485/24 | Locatrans dotyczącej kwestii pracy wykonywanej w kilku państwach.

Czytaj również:  TSUE: Pracownik nie może bać się dyskryminacji pośredniej>>

Tło sprawy

W 2002 r. przedsiębiorstwo transportowe Locatrans z siedzibą w Luksemburgu, zatrudniło obywatela Francji jako kierowcę. Jego umowa o pracę przewidywała, że podlega ona prawu luksemburskiemu. Zgodnie z umową kierowca miał wykonywać przewozy w kilku państwach europejskich, w tym we Francji. Działalność kierowcy stopniowo w coraz większym stopniu koncentrowała się na Francji, co pracodawca uznał w 2014 r., powołując się na obowiązek zgłoszenia kierowcy do francuskiego systemu ubezpieczeń społecznych. W tym samym roku, w związku z odmową skrócenia czasu pracy przez kierowcę, Locatrans rozwiązało z nim stosunek pracy.

Kierowca zwrócił się z powództwem do sądu pracy w Dijon (Francja), który odrzucił jego roszczenia po rozpatrzeniu ich na podstawie luksemburskiego prawa pracy. Orzeczenie to zostało jednak uchylone przez sąd apelacyjny w Dijon, który uznał, że zgodnie z konwencją rzymską (art. 6 Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie w dniu 19 czerwca 1980 r., zwanej dalej konwencją rzymską), mając na względzie miejsce, w którym pracownik zazwyczaj świadczył pracę – czyli Francję – prawem właściwym dla umowy jest prawo francuskie. Locatrans wniosło skargę kasacyjną od tego wyroku.

 

Nowość
Kodeks pracy. Komentarz. Tom I i II
-70%

Cena promocyjna: 119.7 zł

|

Cena regularna: 399 zł

|

Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: 119.7 zł


Trybunał odpowiedział

Francuski sąd kasacyjny zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości. Zasadniczą kwestią w tej sprawie jest ustalenie, które prawo, w razie braku wyboru prawa przez strony, jest prawem właściwym, w sytuacji gdy pracownik, po wykonywaniu pracy przez pewien czas w określonym miejscu, wykonuje następnie swoją działalność w innym miejscu, które ma stać się nowym miejscem, w którym pracownik będzie zazwyczaj świadczył pracę.

Trybunał odpowiedział, że podczas badania wszystkich okoliczności w celu ustalenia prawa, które będzie właściwe w przypadku braku wyboru prawa przez strony należy wziąć pod uwagę nowe miejsce pracy, które ma stać się miejscem, w którym pracownik będzie zazwyczaj świadczył pracę.

Konwencja rzymska ogranicza swobodę wyboru przez strony prawa właściwego, ponieważ nie może ona prowadzić do pozbawienia pracownika ochrony, która przysługuje mu na podstawie bez względnie obowiązujących przepisów prawa, które miałoby zastosowanie w przypadku braku wyboru prawa. W celu ustalenia prawa właściwego w takim przypadku konwencja przewiduje dwa łączniki – łącznik państwa, w którym pracownik zazwyczaj świadczy pracę, bądź, w braku takiego miejsca, prawo państwa, w którym znajduje się siedziba przedsiębiorstwa, w którym pracownik został zatrudniony. Jednak żaden z tych łączników nie znajduje zastosowania, gdy z całokształtu okoliczności wynika, że umowa o pracę wykazuje ściślejszy związek z innym państwem, w którym to przypadku stosuje się prawo tego innego państwa.

Zdaniem Trybunału, pierwszy z wymienionych wyżej łączników nie pozwala na określenie państwa w sytuacji, gdy w trakcie trwania całego stosunku pracy nastąpiło przeniesienie miejsca, w którym pracownik zazwyczaj świadczy pracę, z jednego państwa do drugiego.

Należy zatem posłużyć się drugim łącznikiem, tj. łącznikiem siedziby przedsiębiorstwa, w którym pracownik został zatrudniony. W niniejszej sprawie siedziba ta znajduje się w Bettembourgu (Luksemburg).

Sąd kasacyjny będzie musiał ustalić, czy z całokształtu okoliczności nie wynika, że rozpatrywana umowa o pracę wykazuje jednak ściślejszy związek z Francją. W ramach tego badania będzie musiał wziąć pod uwagę wszystkie elementy charakteryzujące stosunek pracy, takie jak ostatnie miejsce, w którym kierowca zazwyczaj świadczył pracę, oraz obowiązek przynależności do francuskiego systemu zabezpieczenia społecznego.