Inwalida wojskowy chciał wyrobić sobie kartę parkingową dla osoby niepełnosprawnej w Powiatowym Zespole do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Otwocku. Przedstawił aktualne orzeczenie o inwalidztwie z Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej.

Organ odmówił uwzględnienia takiego orzeczenia. Uzasadnił, że warunkiem koniecznym do uzyskania karty parkingowej jest łączne spełnienie następujących wymogów: posiadania orzeczenia o zaliczeniu do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności wraz ze wskazaniem, o którym mowa w art. 6b ust. 3 pkt 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Oznacza to, że mężczyzna musi przedstawić orzeczenie z powiatowego zespołu ds. orzekania o niepełnosprawności, czyli musi ponownie przechodzić całą procedurę.

Zdaniem posła Pawła Lisieckiego przypadek nieuznawania orzeczeń wojskowej komisji lekarskiej w takich sprawach jest można być przejawem zbędnej biurokracji. Parlamentarzysta zapytał więc ministra rodziny, pracy i polityki społecznej dlaczego orzeczenia wydawane przez wojskową komisję lekarską nie są honorowane przez powiatowe zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności i czym różni się orzeczenie wydane przez wojskową komisję lekarską od orzeczenia wydanego przez powiatowy zespół.

 

Prawa osób z niepełnosprawnością intelektualną lub psychiczną w świetle międzynarodowych instrumentów ochrony praw człowieka

Dorota Pudzianowska

Sprawdź  

Podstawą uprawienia jest orzeczenie o stopniu niepełnosprawności

Wiceminister Paweł Wdówik, pełnomocnik rządu do spraw osób niepełnosprawnych wyjaśnia, że kwestię uprawnienia do karty parkingowej reguluje art. 8 ust. 3a pkt 1 i 2 ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z tym przepisem, kartę parkingową wydaje się osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz osobie niepełnosprawnej, która nie ukończyła 16 roku życia, jeżeli osoby te mają znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.

Czytaj: Gminny pojazd z niepełnosprawnymi nie postoi na niebieskiej kopercie >>

Podstawą prawną orzeczenia o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności jest  ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. Ustawa w art. 3 określa trzy stopnie niepełnosprawności, normuje również, że orzeczenie ustalające stopień niepełnosprawności stanowi także podstawę do przyznania ulg i uprawnień na podstawie odrębnych przepisów.

- Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności jest to zatem kwalifikowany dokument, potwierdzający stan zdrowia i funkcjonowania danej osoby, otwierający drogę do korzystania z szeregu uprawnień, w tym uprawnienia do karty parkingowej – wyjaśnia Paweł Wdówik.

Wiceminister podnosi też, że w orzeczeniu powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności poza stopniem niepełnosprawności oraz symbolem przyczyny niepełnosprawności ustala się wskazania dotyczące w szczególności: spełnienia przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, przy czym w przypadku osób niepełnosprawnych zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności spełnienie tych przesłanek może zostać stwierdzone jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-O (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna).

Nie każdy inwalida ma ograniczoną możliwość samodzielnego poruszania się

Wiceminister Paweł Wdówik podkreśla, że wojskowe komisje lekarskie oraz zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności działają w różnych systemowo reżimach prawnych i wydają orzeczenia dla odmiennych celów.

Wojskowe komisje lekarskie na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin orzekają o:

  1.  inwalidztwie żołnierzy zawodowych, żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej, emerytów i rencistów oraz o związku albo braku związku chorób i ułomności oraz śmierci z czynną służbą wojskową,
  2. niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji żołnierzy zawodowych, żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej, emerytów i rencistów, na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Orzeczenia te ustalają schorzenie danej osoby, jego związek ze służbą do celów odszkodowawczych lub rentowych albo zaopatrzenia emerytalnego.

- Przedmiotu postępowania wojskowej komisji lekarskiej, analogicznie jak i pozostałych organów orzekających dla celów rentowych, nie stanowi badanie spełnienia przez osobę orzekaną przesłanki znacznie ograniczonych możliwości samodzielnego poruszania się. Kwalifikacja przez organ orzekający do jednej z grup inwalidztwa nie oznacza natomiast, iż osoba, której kwalifikacja taka dotyczy ma znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się – wyjaśnia wiceminister Wdówik
 

Inne cele inne zasady orzekania

W obowiązującym więc stanie prawnym grupa inwalidztwa żołnierza całkowicie niezdolnego do służby i stopień niepełnosprawności są to różne kategorie pojęciowe, uregulowane w odrębnych przepisach, służące odmiennym celom oraz podlegające odrębnym zasadom orzekania. Funkcjonowanie odrębnych systemów orzekania dla celów ubezpieczeniowych lub zaopatrzeniowych oraz pozaubezpieczeniowych uzasadnia cel, jakiemu wydane przez dany organ orzekający orzeczenie ma służyć.

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.