Zdaniem Trybunału, dyrektywa sprzeciwia się wydaniu zezwolenia na takie przedsięwzięcie, gdy może ono spowodować pogorszenie się stanu części danych wód powierzchniowych i gdy nie stosuje się odstępstwa.
Bund für Umwelt und Naturschutz Deutschland eV (związek na rzecz środowiska naturalnego i ochrony przyrody, Niemcy) zakwestionował przed Bundesverwaltungsgericht (federalny sąd administracyjny) zezwolenie wydane przez właściwy organ federalny, dotyczące pogłębienia różnych odcinków rzeki Wezery na północy Niemiec, mającego na celu umożliwienie przejazdu kontenerowcom o większej wyporności do położonych w Niemczech portów w Bremerhaven, Brake i Bremie.
Analizowane przedsięwzięcia, obok bezpośrednich oddziaływań spowodowanych przez wykopy i zatapianie urobku na różnych odcinkach Wezery, pociągają za sobą – zdaniem Bundesverwaltungsgericht – dalsze skutki hydrologiczne i morfologiczne dla odcinków rzeki, których dotyczą działania. W szczególności zatem będą one polegały na wzroście prędkości nurtu, zarówno podczas odpływu, jak i przypływu, podniesieniu stanów w sytuacji kumulacji przypływu, obniżeniu stanów w sytuacji kumulacji odpływu, podniesieniu stopnia zasolenia w niektórych częściach dolnej Wezery, przesunięciu granicy wód słonawych dolnej Wezery w górę rzeki, jak również, wreszcie, na wzroście zamulenia koryta rzeki poza torami wodnymi.
Bundesverwaltungsgericht, mając wątpliwości odnośnie do kwestii, czy dyrektywa 2000/60 ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej znajduje zastosowanie w postępowaniu w sprawie zezwolenia odnośnie do tego konkretnego przedsięwzięcia albo czy ogranicza się ona do wymienienia celów planów gospodarowania zasobami wodnymi, Bundesverwaltungsgericht zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości. Wystąpił on również z pytaniem, jakie są w danym przypadku decydujące kryteria w celu dokonania oceny wystąpienia pogorszenia stanu części wód w rozumieniu dyrektywy.
Wczorajszym wyrokiem Trybunał stwierdził, że ostateczny cel dyrektywy ramowej dotyczącej polityki wodnej polega na osiągnięciu w drodze skoordynowanego działania "dobrego stanu" wszystkich wód powierzchniowych w Unii do roku 2015.
Cele środowiskowe, do realizacji których są zobowiązane państwa członkowskie, zawierają dwa obowiązki, tj. zapobieganie pogorszeniu się stanu wszystkich części wód powierzchniowych (obowiązek zapobiegania pogorszeniu) oraz ochrona, poprawa i przywrócenie wszystkich części wód w celu osiągnięcia dobrego stanu najpóźniej do 2015 r. (obowiązek poprawy).
Trybunał stwierdził, mając na uwadze brzmienie, cele oraz systematykę dyrektywy, że obowiązki te nie stanowią jedynie obowiązków programowych, lecz dotyczą także poszczególnych przedsięwzięć.
Trybunał udzielił Bundesverwaltungsgericht odpowiedzi, że państwa członkowskie są obowiązane – z zastrzeżeniem przyznania przewidzianego dyrektywą odstępstwa – odmówić zgody na konkretne przedsięwzięcie w przypadku, gdy może ono spowodować pogorszenie się stanu części wód powierzchniowych lub gdy zagraża uzyskaniu dobrego stanu wód powierzchniowych lub dobrego potencjału ekologicznego i dobrego stanu chemicznego takich wód w dacie określonej tą dyrektywą.
Odnośnie do kwestii, od jakiego momentu ma miejsce pogorszenie stanu części wód powierzchniowych, Trybunał odpowiedział, że takie pogorszenie zachodzi od chwili, gdy przynajmniej jeden z elementów jakości w rozumieniu załącznika V do dyrektywy ulega obniżeniu o jedną klasę, i to nawet, jeżeli pogorszenie nie wyraża się w ogólnej zmianie zaklasyfikowania części wód powierzchniowych. Niemniej jednak, jeśli dany element jakości w rozumieniu tego załącznika znajduje się już w najniższej klasie, każde pogorszenie tego elementu stanowi pogorszenie stanu części wód powierzchniowych.
Tak wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości z 1 lipca 2015 r. w sprawie C-461/13 Bund für Umwelt und Naturschutz Deutschland eV przeciwko Bundesrepublik Deutschland.