1. Ramowa Dyrektywa Wodna
- transpozycja (dotychczas niewdrażanych) definicji zawartych w tej dyrektywie,
- nadanie planom gospodarowania wodami na obszarze dorzeczy formy aktu prawa powszechnie obowiązującego (rozporządzenie Rady Ministrów),
- uzupełnienie transpozycji tej dyrektywy przez wprowadzenie przepisu, który będzie wskazywał, że celem ochrony wód jest osiągnięcie celów środowiskowych dla jednolitych części wód powierzchniowych, jednolitych części wód podziemnych oraz obszarów chronionych, o których mowa w Prawie wodnym, a także poprawa jakości wód oraz biologicznych stosunków w środowisku wodnym i na terenach podmokłych,
- umożliwienie podejmowania w każdym czasie koniecznych działań, w przypadku zagrożenia osiągnięcia celów środowiskowych (będą one mogły być podejmowane w każdym czasie, a nie wyłącznie w toku opracowywania projektu programu wodno-środowiskowego kraju).

2. Dyrektywa powodziowa
Chodzi o usunięcie drobnych luk, które dostrzeżono w związku z analizą funkcjonowania dotychczasowych przepisów ustawy Prawo wodne oraz zarzutami formalnymi KE, w szczególności:
- zmianę definicji „powodzi”,
- nowe uregulowania dotyczące koordynacji działań podejmowanych w zakresie stosowania tej dyrektywy i Ramowej Dyrektywy Wodnej w kwestii osiągnięcia celów zarządzania ryzykiem powodziowym oraz celów środowiskowych i ochrony wód,
- uzupełnienie regulacji dotyczących opracowywania planów zarządzania ryzykiem powodziowym dla obszaru dorzecza, którego część znajduje się na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz dla obszaru dorzecza, którego część znajduje się na terytorium państw leżących poza granicami UE,
- nadanie planom zarządzania ryzykiem powodziowym formy aktu prawa powszechnie obowiązującego (rozporządzenie Rady Ministrów).

3. Dyrektywa o wodach podziemnych
- wprowadzenie definicji: „normy jakości wód podziemnych”, „wartości progowej”, „znaczącej i utrzymującej się tendencji wzrostowej” oraz „wartości tła”,
- zmiana brzmienia upoważnienia do wydania rozporządzenia MŚ w sprawie kryteriów i sposobu oceny stanu jednolitych części wód podziemnych.

4. Dyrektywa ściekowa
W świetle postanowień traktatu akcesyjnego, Polska uzyskała derogację dla art. 5.2 dyrektywy ściekowej, co oznacza, że jego postanowienia będą obowiązywały od 31 grudnia 2015 r. Z uwagi na nieprawidłową transpozycję dyrektywy ściekowej (art. 5.2 dyrektywy), konieczne są zmiany określające warunki wprowadzania ścieków do wód i do ziemi, w celu osiągnięcia stanu zgodności z prawem unijnym.

Prawidłowa transpozycja dyrektywy ściekowej odgrywa zasadniczą rolę w gospodarowaniu ściekami komunalnymi oraz ochronie środowiska wodnego, w tym wód powierzchniowych, do których ścieki są odprowadzane. W tym celu zaproponowano w szczególności:
- uzupełnienie upoważnienia określonego w art. 45 ust. 1 ustawy Prawo wodne o nowy pkt 4, przewidujący określenie najwyższych dopuszczalnych wartości zanieczyszczeń dla oczyszczalni ścieków przyjmujących ścieki z aglomeracji,
- usprawnienie procesu wyznaczania aglomeracji,
- określenie gminy, która będzie pełnić rolę koordynatora w aglomeracji, obejmującej więcej niż jedną gminę (gmina wiodąca),
- zmianę definicji aglomeracji (chodzi o jej uzupełnienie o końcowy punkt zrzutu ścieków komunalnych),
- przeprowadzanie co dwa lata przeglądów obszarów i granic aglomeracji, i w razie potrzeby dokonywania w nich zmian,
- wprowadzenie elastycznego mechanizmu umożliwiającego dokonywanie zmian w obowiązujących uchwałach sejmików województw, co pozwoli na systematyczne dostosowywanie potrzeb inwestycyjnych – w ramach gospodarki ściekowej – do faktycznych potrzeb, w związku z ciągłą migracją ludności na terenach objętych obszarem i granicami aglomeracji.


5. Dyrektywa OOŚ, Ptasia i Siedliskowa
Chodzi o naprawienie uchybienia wynikającego z nieprawidłowej transpozycji dyrektywy, skutkującego jej błędnym stosowaniem w odniesieniu do „prac utrzymaniowych”.

Istotą zarzutów Komisji Europejskiej jest klasyfikowanie, w szczególności przez wojewódzkie zarządy melioracji i urządzeń wodnych, prac regulacyjnych jako prac utrzymaniowych. Skutkuje to unikaniem obowiązku uzyskiwania wielu decyzji administracyjnych, w tym decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, czy też przeprowadzenia oceny oddziaływania na obszary Natura 2000.

Mając na uwadze konieczność zapewnienia w tym zakresie pełnej zgodności z prawem UE, zaproponowano:
- określenie wyczerpującego katalogu prac o charakterze utrzymaniowym (umożliwi to określenie zakresu tego rodzaju prac wykonywanych na wodach),
- wprowadzenie planów utrzymania wód (na podstawie których będą realizowane prace utrzymaniowe, opracowywanych przez dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej, z uwzględnieniem potrzeb z zakresu ochrony przed powodzią, konieczności osiągnięcia celów środowiskowych i ochrony wód) oraz przesłanek dopuszczalności nieosiągnięcia dobrego stanu ekologicznego oraz niezapobieżenia pogorszeniu stanu ekologicznego,
- poddanie planów utrzymania wód strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko,
- poddanie planów utrzymania wód przeglądowi i aktualizacji nie rzadziej niż co 6 lat,
- określenie w ustawie o ochronie przyrody regulacji obejmujących: procedurę zgłaszania prac utrzymaniowych regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska, tryb postępowania w tej sprawie oraz określenie przypadków, w których zgłoszenie nie jest wymagane z uwagi na minimalny zakres ingerencji w środowisko wymienionych w tym artykule typów prac utrzymaniowych oraz ich bieżący charakter.


Nowe przepisy mają obowiązywać z dniem następującym po ich ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.

Więcej: Projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw, premier.gov.pl