Maria K. (dane zmienione) została objęta obowiązkiem izolacji do czasu stwierdzenia braku zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzkiego, ponieważ uzyskała dodatni wynik w kierunku zakażenia SARS-CoV-2. Po pewnym czasie, sanepid zwolnił ją z tego obowiązku i wskazał do kiedy trwała izolacja. Organ ustalił jednak, że Maria K. w czasie, gdy powinna przebywać w domu udała się do mobilnego punktu w celu pobrania wymazu. Uznano, że stanowiło to naruszenie obowiązku izolacji i nałożono na nią administracyjną karę pieniężną.
Ukarana tłumaczyła, że do mobilnego punktu udała się za zgodą pielęgniarki epidemiologicznej, udzielonej podczas wywiadu telefonicznego. Pojechała tam swoim własnym samochodem i podczas drogi nie miała kontaktu z innymi osobami. Wskazywała, że pobranie wymazu było podyktowane złym staniem zdrowia psychicznego i chęcią powrotu do pracy w szpitalu. Sporne rozstrzygnięcie zostało utrzymane w mocy przez organ drugiej instancji.
Podróż samochodem naruszyła obowiązek izolacji
Nie zakończyło to sporu, ponieważ Maria K. wniosła skargę. Twierdziła, że nie naruszała obowiązku izolacji, ponieważ przebywała w odosobnieniu, czyli we własnym samochodzie i nie został na nią nałożony obowiązek "izolacji w warunkach domowych". Uznała więc, że jej zachowanie nie stanowiło zagrożenia przeniesienia biologicznego czynnika chorobotwórczego na inne osoby. Skarżąca podnosiła też, że przejazd pracownika służby zdrowia bezpośrednio do punktu drive-thru, z zachowaniem ustawowego obowiązku odosobnienia we własnym samochodzie, w celu pobrania wymazów nie stanowi złamania nakazu izolacji. WSA wskazał, że ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi w art. 5 określa obowiązki, jakie mogą zostać nałożone na osoby przebywające na terytorium Polski. Przepis ten wymienia izolację i izolację w warunkach domowych. Pojęcia te zostały zdefiniowane w art. 2 pkt 11 i 11a ustawy. Sąd wskazał, że nałożenie obowiązku poddania się obowiązkowej izolacji w miejscu wskazanym w decyzji odpowiadało w swojej treści definicji izolacji w warunkach domowych. Tym samym wywody zmierzające do wykazania, że korzystanie z własnego samochodu nie stanowiło złamania nałożonego obowiązku nie miały uzasadnionej podstawy.
Czytaj także: Ministerstwo Zdrowia o dwa dni skraca izolację pacjentów covidowych >>>
Znikomość naruszenia pod znakiem zapytania
Organ nie znalazł podstaw do zastosowania art. 189f par. 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, który przewiduje odstąpienie od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestanie na pouczeniu, jeżeli waga naruszenia prawa jest znikoma, a strona zaprzestała naruszania prawa. W uzasadnieniach spornych rozstrzygnięć stwierdzono bowiem, że Maria K. stworzyła ryzyko zakażenia innych osób wirusem, więc waga naruszenia nie jest znikoma. W żaden sposób nie odniesiono się jednak do zgromadzonych w aktach dokumentów, z których wynikał przeciwny wniosek. Mowa tu o dwóch stanowiskach szpitala specjalistycznego oraz prokuratorskiego o umorzeniu dochodzenia. Organ nie ocenił także składanych przez ukaraną wyjaśnień. Sąd podzielił więc zarzuty wskazujące na rażące naruszenie przepisów poprzez nieprzeprowadzenie postępowania wyjaśniającego i nieuzupełnienie postępowania dowodowego. Tym samym konieczne było uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji.
Organ będzie musiał ponownie zająć się sprawą
Rozpoznając sprawę ponownie organy będą musiały uwzględnić zgromadzone w sprawie dowody, dokonać ich oceny i dopiero na tej podstawie ustalić, czy popełnionemu deliktowi można przypisać wagę inną niż znikoma. Ponadto, stosując zasady prewencji, należy rozważyć, czy biorąc pod uwagę postawę i motywację Marii K. nałożona kara spełni oczekiwania prewencji. WSA zaznaczył, że trzeba mieć przy tym na uwadze, że organ nakładając obowiązek nie określił terminu zakończenia izolacji. Zdecydowanie nie jest nim wskazane w decyzji sformułowanie, że trwa ona "do czasu stwierdzenia braku zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzkiego". W takiej sytuacji organ powinien rozważyć, czy przyczyny złamania nałożonego obowiązku i waga popełnionego czynu jest pozbawiona cechy znikomości, a nałożenie kary jest konieczne ze względów prewencyjnych. Dopiero wówczas będzie można ocenić brak wystąpienia przesłanki odstąpienia od nałożenia pieniężnej kary administracyjnej i poprzestania na pouczeniu.
Wyrok WSA w Poznaniu z 12 sierpnia 2021 r., sygn. akt II SA/Po 839/20
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
