Kurator zwrócił się do MOPS o przeniesienie skarżącego do Domu Pomocy Społecznej w S. Zwrócił uwagę, że skarżący jest osobą chorą, zaś DPS w S. to wyspecjalizowana placówka. Skarżący przebywa w innym ośrodku, ale placówka ta nie koncentruje się na przypadkach schorzeń, jakie zdiagnozowano u skarżącego. Poza tym, krewni skarżącego zamieszkują blisko DPS w S. Dodatkowo przeniesienie skarżącego do innej placówki pozwoliłoby na zaoszczędzenie w skali miesiąca ok. 340 zł, gdyż pobyt w DPS w S. jest tańszy. Skarżący przychylił się do wniosku kuratora..

Zmiany DPS nie będzie.

Prezydent miasta wydał decyzję odmowną. Wyjaśnił, że DPS w S. nie jest domem niepublicznym i nie działa na zlecenie gminy. Poza tym, placówka, w której przebywa skarżący jest odpowiednia dla jego stanu zdrowia. Dodatkowo skarżący w toku pobytu w obecnym DPS cofał swoje wnioski o umieszczenie go w innych placówkach. Kurator zakwestionował tę decyzję i wniósł odwołanie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało decyzję organu I instancji w mocy. Podano, że skarżący został umieszczony w DPS na mocy orzeczenia sądu w trybie bez zgody. Z dokumentacji nie wynika, że skarżący powinien zostać przeniesiony do innej placówki. Skarżący jest kawalerem i obecnie jest odwiedzany przez kuzyna - podkreśliło SKO.

 

Skierowanie do DPS

Regulacja dotycząca kierowania do DPS wynika z art. 59 ustawy o pomocy społecznej. Na podstawie tego przepisu decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej. Jednocześnie, w razie niemożności umieszczenia w domu pomocy społecznej z powodu braku wolnych miejsc, powiadamia się osobę o wpisaniu na listę oczekujących oraz o przewidywanym terminie oczekiwania na umieszczenie w domu pomocy społecznej. Przepisy te są odpowiednio stosowane do domów pomocy społecznej prowadzonych na zlecenie organów jednostek samorządu terytorialnego.

Brak rozważań o zmianie DPS

Kurator wniósł skargę do WSA w Gliwicach. Sąd administracyjny uznał ją za zasadną. W związku z tym uchylił obie wydane decyzje. Sąd administracyjny podkreślił, że organy nie zajęły się w swoich rozważaniach tym, czy możliwym byłoby skierowanie skarżącego do DPS w S. Organy poprzestały na wyjaśnieniu, że placówka, w której zamieszkuje skarżący, jest dla niego odpowiednią. To, że oba domy pomocy społecznej są tego samego typu, nie wyklucza zmiany miejsca pobytu skarżącego - wskazał WSA. Co do zasady skierowanie osoby chorej do domu pomocy społecznej odpowiedniego typu powinno być zależne od tego, czy taka placówka znajduje się najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej, chyba że okoliczności sprawy wskazują inaczej, po uzyskaniu zgody tej osoby lub jej przedstawiciela ustawowego na umieszczenie w domu pomocy społecznej. Powyższe wynika z art. 54 ust. 2 u.p.s. Organy jednak nie oceniły należycie tego, czy należało zmienić placówkę.

Czytaj też: Polityka senioralna samorządów nie nadąża za potrzebami

Kierowanie do innych DPS

Zasadniczo osoby chore kierowanie są do domów pomocy społecznej prowadzonych przez podmiot publiczny lub niepubliczny działający na zlecenie, o ile taki działa na terenie gminy lub powiatu właściwych dla osoby kierowanej. Gdy jednak na tym terenie brak właściwych placówek, gmina jest uprawniona do kierowania do placówek położonych na terenie innych powiatów. Wówczas może ona zadecydować o wyborze: publicznego domu pomocy społecznej, niepublicznego domu pomocy społecznej prowadzonego w ramach zadań zleconych bądź też do niepublicznego domu pomocy społecznej prowadzonego bez zadań zleconych. W przypadku, gdy chodzi o DPS, który nie jest prowadzony na zlecenie wójta, bliskość jego lokalizacji nie ma znaczenia. Choć organ ma swobodę przy wyborze placówki, to jednak decyzja powinna być poprzedzona dokonaniem szeregu ustaleń - wskazał WSA i uchylił obie zaskarżone decyzje.

Czytaj też: Strajk pracowników socjalnych jednak będzie, wcześniej manifestacja w Warszawie

Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 31.01.2019 r., IV SA/Gl 1164/17, LEX nr 2625921.