Skarżący, na działce wykorzystywanej do tej pory jako grunt rolny, bez zezwolenia przeprowadził roboty budowalne, które ograny nadzoru budowlanego uznały za budowę drogi. W związku z tym nakazały mu przedłożenie projektu budowlanego wybudowanej drogi wraz z opiniami, uzgodnieniami i innymi dokumentami, wynikającymi z przepisów szczególnych. Wskazały, że na zainwestowanych działkach, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dopuszczalna była tylko realizacja sieci i urządzeń infrastruktury technicznej oraz dróg dojazdowych dla ich obsługi. Podkreśliły też, że inwestor przed rozpoczęciem takich robót musi dysponować ostateczną decyzją o pozwoleniu na budowę.

Skarżący nie zgodził się z tą oceną, wyjaśniając, że dokonał jedynie utwardzenia gruntu. Zwrócił uwagę, że jego drodze brak jest instalacji i urządzeń tworzących wraz z drogą całość techniczno-użytkową, które przesądzałyby o istnieniu na gruncie drogi. Jego zdaniem organy przedstawiły rozszerzającą interpretację pojęcia "droga", która jest zbyt daleko idąca i nieprawidłowa z praktycznego punktu widzenia.


MERITUM Nieruchomości. Zagadnienia prawne i zarząd >>

Sąd Administracyjny nie podzielił tych zapatrywań.
Podkreślił, okoliczności sprawy, w szczególności efekt prowadzonych robót budowlanych, w postaci drogi, której poziom uległ podwyższeniu w stosunku do pierwotnego o ok. 0,5 m, co było wynikiem zastosowania różnych warstw materiałów budowlanych, wbrew twierdzeniom skarżącego świadczy o wybudowaniu prywatnej drogi wewnętrznej, która stanowi samodzielny obiekt budowlany, będący w rzeczywistości budowlą i obiektem liniowym, a nie jedynie utwardzeniem terenu.
 
Wyjaśnił też, że kryterium decydującym o zakwalifikowaniu samowolnie wykonanego obiektu do określonej kategorii obiektów budowlanych powinna być, obok spełniania przez wykonany obiekt przesłanek wskazanych w art. 3 Prawa budowlanego, zamierzona przez inwestora funkcja obiektu. Bez wątpienia zatem utwardzenie drogi gruntowej w taki sposób, że wykonana nawierzchnia umożliwia wykorzystanie jej, jako szlaku komunikacyjnego dla samochodów stanowi wykonanie obiektu, który może spełniać funkcję drogi, a więc stanowi budowę drogi, w rozumieniu art. 3 pkt 3a Prawa budowlanego. Droga na prywatnej działce inwestora nie musi przy tym posiadać takiej infrastruktury, która definiuje drogę publiczną w rozumieniu art. 4 ustawy o drogach publicznych.
Organy nadzoru budowlanego prawidłowo zatem uznały, że skarżący dokonał samowoli budowlanej, w zakresie budowy drogi dojazdowej i w konsekwencji orzeczenie wydane w trybie art. 48 ust. 2 prawa budowlanego uznały za prawidłowe.

Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 lutego 2018 r. II SA/Wr 688/17.