Według NSA, ustawa z 2001 r. o dostępie do informacji publicznej nie jest i nie może być środkiem do wykorzystywania jej w celu występowania z wnioskiem o udzielenie każdej informacji.
Spółka wniosła do WSA skargę na bezczynność prezydenta miasta, polegającą na nieudzieleniu informacji publicznej. Spółka chciała uzyskać informację na temat umów-układów, które zostały zawarte przez gminę i dotyczyły jej majątku. Zdaniem strony skarżącej, naruszone zostały art. 4 ust. 1 w zw. z art. 10 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, w myśl której, obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, przy czym udzielenie informacji wymijającej należy traktować jako jej nieudzielenie. Zdaniem skarżącej spółki, informacja o obowiązującym prawie jest informacją publiczną.
W ocenie Sądu pierwszej instancji informacja, której udostępnienia domagała się spółka na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej musi odnosić się do faktów. Nie mają natomiast charakteru informacji publicznej wnioski w sprawie indywidualnej, takie jak żądanie wyjaśnienia treści aktów prawnych. Można w oparciu o art. 6 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej żądać udostępnienia przez organ administracji informacji o treści aktów prawnych, mogących go dotyczyć albo tylko będących w jego posiadaniu. Żądanie takie może obejmować nie tylko akty obowiązujące powszechnie, ale również umowy, wiążące jedynie pomiędzy stronami. Jednakże czym innym jest udostępnienie treści takich aktów, a czym innym wyjaśnienie ich, czy też dokonanie ich wykładni. Do tego zaś sprowadzał się wniosek spółki, która nie tylko posiadała treść interesujących ją aktów prawnych oraz umów, ale dokonywała też ich szczegółowej analizy. Zdaniem Sądu, żądanie skierowane do prezydenta miasta obejmowało dokonanie wykładni i uzyskanie pisemnego stanowiska co do obowiązywania umów - układów i związania nimi gminy. W ocenie Sądu pierwszej instancji, taka informacja nie może być już uważana za publiczną, co spowodowało odrzucenie skargi.
Spółka wnosząc skargę kasacyjną podniosła, iż wbrew opinii Sądu pierwszej instancji, złożony przez nią wniosek o udostępnienie informacji publicznej odnosił się do faktów, a nie do wykładni prawa i tym samym powinien zostać rozpatrzony przez organ zgodnie z przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując skargę stwierdził, iż wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie może służyć dokonywaniu przez organ wykładni prawa. Zdaniem Sądu, z treści wniosku wynikało, że nie zawierał on żądania udzielenia informacji publicznej, bowiem podane przez spółkę informacje dotyczyły zastosowania prawa w konkretnym przypadku. Innymi słowy, spółka zwróciła się z wnioskiem o udzielenie porady prawnej celem wykorzystania jej w jednostkowej sprawie. Na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej organ jest zobowiązany do udzielenia informacji, ale tylko takiej, która znajduje się w jego posiadaniu i której używa do zrealizowania powierzonych prawem działań. Nie mają natomiast charakteru informacji publicznej wnioski w sprawie indywidualnej tj. żądanie wyjaśnienia treści aktów. Tym samym na zasadach określonych w przepisach o dostępie do informacji publicznej nie można domagać się dokonywania przez organ wykładni prawa czy wytworzenia informacji w sprawie indywidualnej. Sądy administracyjne są powołane do kontroli zgodności z prawem działań czy bezczynności w zakresie dostępu do informacji publicznej, lecz tylko wówczas, gdy rzeczywiście poddana ich kognicji kwestia do tej materii należy. Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej odnosi się jedynie do udzielania informacji publicznej w rozumieniu tej ustawy. Prawo dostępu do informacji publicznej obejmuje zatem prawo żądania udzielenia informacji publicznej o określonych faktach i stanach istniejących w chwili udzielania informacji. W sytuacji natomiast, gdy wnioskodawca żąda udzielenia informacji, które nie są informacjami publicznymi, organ nie ma obowiązku wydawania decyzji o odmowie udzielenia informacji, lecz zawiadamia jedynie wnoszącego, iż żądane dane nie mieszczą się w pojęciu objętym przedmiotową ustawą.
(I OSK 8/11)

Artykuł pochodzi z Serwisu Samorządowego www.lex.pl/samorzad