Podstawowym celem projektu jest dostosowanie krajowych regulacji dotyczących sposobu świadczenia usług płatniczych do postanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z 25.11.2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniającej dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylającej dyrektywę 2007/64/WE (Dz.Urz. UE L 337, s. 35) - zwanej dyrektywą PSD2.

Od czasu przyjęcia dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 13.11.2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniającej dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylającej dyrektywę 97/5/WE (Dz.Urz. UE L 319, s. 1), tzw. dyrektywy PSD, na rynku płatności detalicznych zaszły znaczne zmiany pod względem innowacji technicznych, przejawiające się gwałtownym wzrostem liczby płatności elektronicznych i płatności realizowanych za pośrednictwem urządzeń przenośnych oraz pojawieniem się na rynku nowych rodzajów usług płatniczych, co zakwestionowało przydatność obecnych ram prawnych. Doprowadziło to do braku pewności prawa, potencjalnych ryzyk dla bezpieczeństwa w łańcuchu płatności oraz braku ochrony konsumentów w niektórych obszarach. Wystąpiły trudności dla dostawców usług płatniczych z wprowadzaniem na rynek innowacyjnych, bezpiecznych i łatwych w użyciu cyfrowych usług płatniczych i z zapewnieniem konsumentom i sprzedawcom detalicznym skutecznych, wygodnych i bezpiecznych metod płatności w Unii. Dyrektywa PSD2, a w konsekwencji projektowana nowelizacja ustawy o usługach płatniczych mają za zadanie ustanowić przepisy, które wyeliminują zidentyfikowane luki regulacyjne zapewniając jednocześnie większą jasność prawa i spójne stosowanie ram legislacyjnych w całej Unii. Dotychczasowym oraz nowym uczestnikom rynku zagwarantowane zostaną równorzędne warunki działania, umożliwiające upowszechnienie nowych sposobów płatności wśród szerokiego kręgu użytkowników i zapewniając wysoki poziom ochrony konsumentów przy korzystaniu z tych usług płatniczych w całej Unii. Powinno to podnieść efektywność całego systemu płatności i doprowadzić do powstania szerszej oferty usług płatniczych i ich większej przejrzystości, przy jednoczesnym wzmocnieniu zaufania konsumentów do zharmonizowanego rynku płatności.

Wśród najważniejszych zmian zaimplementowanych z dyrektywy PSD2, wprowadzonych do ustawy z 19.08.2011 r. o usługach płatniczych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1572) można wymienić:

1. Wprowadzenie nowej kategorii dostawców usług płatniczych: usługi inicjowania transakcji płatniczej (payment initiation service; PIS) oraz usługi dostępu do informacji o rachunku (account information service; AIS). Dostawca świadczący usługę dostępu do informacji o rachunku zapewni klientowi zagregowane informacje online o co najmniej jednym lub kilku rachunkach płatniczych, prowadzonych przez jednego lub kilku dostawców usług płatniczych. W ten sposób klient zyska możliwość natychmiastowego uzyskania obrazu jego sytuacji finansowej na dany moment. Usługa inicjowania płatności polega natomiast na udzieleniu dostawcy tej usługi dostępu do rachunku online płatnika w celu sprawdzenia dostępności środków pieniężnych, zainicjowania płatności, po czym – przedstawienia płatnikowi informacji o dokonaniu płatności.

2. Ograniczenie włączeń transakcji płatniczych realizowanych za pośrednictwem agenta handlowego do sytuacji, gdy działają jedynie w imieniu płatnika lub jedynie w imieniu odbiorcy albo gdy działają zarówno w imieniu płatnika, jak i odbiorcy, jednak w żadnym momencie nie wchodzą oni w posiadanie środków pieniężnych klientów ani nie uzyskują nad tymi środkami kontroli.

3. Ograniczono odpowiedzialność płatnika, w szczególności przez zobowiązanie dostawcy usług płatniczych do niezwłocznego zwrotu płatnikowi kwoty nieautoryzowanej transakcji. Płatnik nie będzie również ponosił odpowiedzialności, jeżeli nie mógł sobie zdawać sprawy z utraty, kradzieży lub sprzeniewierzenia instrumentu płatniczego. W razie braku wymogu silnego uwierzytelnienia klienta – płatnik nie poniesie odpowiedzialności za zaistniałą szkodę.

4. Zmniejszono próg odpowiedzialności płatnika za straty spowodowane nieautoryzowanymi transakcjami płatniczymi ze 150 euro do 50 euro.

5. Wprowadzono nowy podmiot uprawniony do świadczenia usług płatniczych - małą instytucję płatniczą (MIP), tj. osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną niebędącą osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, wpisaną do rejestru małych instytucji płatniczych, prowadzącą działalność w zakresie usług płatniczych. MIP będą mogły wykonywać swoją działalność wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po uzyskaniu wpisu do rejestru małych instytucji płatniczych. Dozwolone będzie także prowadzenie działalności gospodarczej innej niż świadczenie usług płatniczych. Dopuszczalna wielkość obrotu wykonanego przez MIP nie będzie mogła przekroczyć kwoty 1.500.000 euro miesięcznie. Właściwym organem sprawującym nadzór nad działalnością MIP będzie KNF. Mała instytucja płatnicza będzie obowiązana do wnoszenia wpłat na pokrycie kosztów nadzoru w kwocie stanowiącej iloczyn całkowitej kwoty transakcji płatniczych wykonanych przez MIP, w tym także przez jej agentów, i stawki nieprzekraczającej 0,025%.

Projekt przewiduje, że zmienione przepisy wejdą w życie w dniu 13.01.2018 r., zgodnie z datą graniczną na wdrożenie przepisów, wskazaną w dyrektywie PSD2.

Źródło: www.rcl.gov.pl,