Rada gminy w grudniu 2015 r. przyjęła uchwałę w sprawie określenia wzorów formularzy deklaracji i informacji na podatek od nieruchomości z załącznikami. Uchwała została opublikowana w wojewódzkim dzienniku urzędowym. Prokurator zaskarżył ją w części. Zwrócił on uwagę, że na osoby składające deklarację nałożono obowiązek podania w dwóch załącznikach danych w postaci swojego numeru telefonu. Skarżący zarzucił, że z przepisów nie wynika, aby takie dane mogły być żądane przez organ. Poza tym, to jakim numerem telefonu dysponuje podatnik jest nieistotne z punktu widzenia wysokości obliczanego podatku od nieruchomości. - Nie ma też podstaw do gromadzenia takich danych - zaznaczył autor skargi. Organ domagał się odrzucenia skargi. Podniósł, iż uchwała została już uchylona, a więc skarga była niedopuszczalna.

 

Uchwała częściowo nieważna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził nieważność uchwały w zaskarżonej przez prokuratora części. Sąd administracyjny zwrócił uwagę, że zaskarżona uchwała stanowi akt prawa miejscowego. Jest ona skierowana do wszystkich osób zamieszkujących teren danej gminy. - Z uwagi na charakter uchwały można stwierdzić jej nieważność, nawet jeśli od jej podjęcia upłynął rok - wyjaśnił sąd.

Zobacz: Uproszczenia podatkowe dla przedsiębiorców - zmiany w podatku od nieruchomości, rolnym i leśnym od 1.07.2019 r. >

WSA podkreślił, że skarga była zasadna. Faktycznie bowiem rada gminy zamieściła w uchwale postanowienia, które nie mogły być w niej zawarte. Z przepisu art. 6 ust. 13 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wynika, że rada gminy określa, w drodze uchwały, wzory formularzy niezbędnych do określenia wysokości podatku. W formularzach mają być zawarte dane dotyczące podmiotu i przedmiotu opodatkowania, niezbędne do wymiaru i poboru podatku od nieruchomości.

Zobacz również: Raportowanie schematów także na temat podatku od nieruchomości >>

Prof. Stec: Działalność gospodarcza wciąż źródłem napięć w samorządach >>

Gmina może uchwalać podatki, ale władztwo ma swoje granice

W art. 168 Konstytucji przewidziano, że jednostki samorządu terytorialnego mogą uchwalać wysokość podatków i opłat lokalnych w zakresie ustalonym w ustawie. Jednocześnie z art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązującego na obszarze gminy. Ponadto podejmowanie uchwał w sprawach podatków i opłat należy do wyłącznej właściwości rady gminy, lecz tylko w granicach określonych w odrębnych ustawach. Powyższe wynika z art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym.

Zobacz: VAT 2019 - przewodnik po zmianach >

WSA podkreślił, że deklaracja podatkowa nie może więc zawierać danych, które nie są konieczne do właściwego obliczenia wysokości podatku. - W aktach prawa miejscowego nie można zamieszczać takich postanowień, które wykraczają poza treść przepisów ustawowych. Jest to związane z tym, iż nie można rozszerzająco wykładać przepisów ustawowych - przypomniał sąd administracyjny. Nie było więc podstaw do tego, by wymagać od podatników wskazywania ich numeru telefonu w deklaracji podatkowej. - Natomiast to, że uzyskanie takiego numeru pozwala łatwo nawiązać z podatnikiem kontakt, nie daje podstaw do żądania takich danych - wyjaśnił sąd administracyjny.

 


Istotna sprzeczność z prawem

Sąd administracyjny wskazał, że przesłanką stwierdzenia nieważności uchwały organu samorządu gminnego jest istotna sprzeczność uchwały z prawem. Powyższe wynika z art. 91 ust. 1 i 4 ustawy o samorządzie gminnym. Zamieszczenie w deklaracji danych, które nie zostały wymienione w ustawowym wyliczeniu należy właśnie tak traktować. To ugruntowany pogląd. W szczególności przedstawił go WSA w Krakowie w wyroku z 22 września 2015 r. w sprawie I SA/Kr 1053/15 oraz NSA w wyroku z 8 listopada 2012 r. w sprawie  II OSK 2012/12. Należało więc stwierdzić nieważność uchwały rady gminy w zaskarżonej części. To zaś, że uchwała została uchylona nie uzasadniało uznania skargi za niedopuszczalną. Wydanie wyroku w tej sprawie nie było bowiem zbędne - podkreślił sąd.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 19 marca 2019 r., I SA/Łd 756/18