Poprawka do MSR 36

Poprawka do MSR 36 Utrata wartości aktywów precyzuje zakres informacji ujawnianych na temat wartości odzyskiwalnej poszczególnych składników aktywów (w tym wartości firmy) lub ośrodka wypracowującego środki pieniężne, dla których w danym okresie doszło do ujęcia lub odwrócenia odpisów z tytułu utraty wartości.

Dodatkowe informacje są ujawniane w sytuacji, gdy wartość odzyskiwalna odpowiada wartości godziwej pomniejszonej o koszty zbycia. Jednostki są wówczas zobowiązane do ujawnienia:

- poziomu hierarchii wartości godziwej (zgodny z ustaleniami MSSF 13), w ramach której przeprowadzony został pomiar wartości godziwej danego składnika aktywów (lub ośrodka wypracowującego środki pieniężne) bez uwzględnienia, czy koszty zbycia są danymi obserwowalnymi,

- opisu technik wyceny wykorzystanych do ustalenia wartości godziwej pomniejszonej o koszty zbycia – w przypadku wycen sklasyfikowanych na poziomie 2 lub poziomie 3 hierarchii,

- opisu każdego z kluczowych założeń, na podstawie których oparto ustalenie wartości godziwej pomniejszonej o koszty zbycia – w przypadku wycen sklasyfikowanych na poziomie 2 lub poziomie 3 hierarchii.

Dodatkowo, jeśli wartość bilansowa przypisana do danego ośrodka wartości firmy lub składników wartości niematerialnych o nieokreślonym okresie użytkowania jest znacząca w porównaniu z należącą do jednostki łączną wartością bilansową wartości firmy lub składników wartości niematerialnych o nieokreślonym okresie użytkowania, jednostka powinna ujawnić podstawę ustalenia wartości odzyskiwalnej, to jest czy wartość ta została ustalona jako wartość użytkowa, czy jako wartość godziwa pomniejszona o koszty zbycia).

Poprawka do MSR 39

Zmiana do MSR 39 Instrumenty finansowe: ujmowanie i wycena została opublikowana w czerwcu 2013 r. przez IASB pod tytułem Nowacja instrumentów pochodnych a kontynuowanie rachunkowości zabezpieczeń. Celem tej zmiany jest umożliwienie jednostkom kontynuowania zasad rachunkowości zabezpieczeń w sytuacji, gdy w wyniku obowiązujących przepisów ustawowych lub wykonawczych (lub zmian tych przepisów) pierwotna strona (kontrahent rozliczeniowy) umowy pochodnego instrumentu zabezpieczającego zostaje zmieniona na kontrahenta centralnego (nazywanego czasami „systemem rozliczeniowym” – w Polsce rolę kontrahenta centralnego pełni KDPW_CCP).

Zmiana ta jest konsekwencją wejścia w życie regulacji tzw. rozporządzenia EMIR dotyczącego kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji. Celem tego rozporządzenia jest zwiększenie bezpieczeństwa obrotu zwłaszcza na pozagiełdowych rynkach instrumentów pochodnych. W sytuacji, gdy strona, z którą zawarto transakcję zabezpieczającą okaże się niewypłacalna (lub w innych podobnych okolicznościach) w obowiązki tej strony wstępuje kontrahent centralny. Wprowadzenie takiej możliwości spowodowało konieczność zmiany obowiązujących dotychczas zasad stosowania rachunkowości zabezpieczeń (w przypadku zmiany strony transakcji zabezpieczającej MSR 39 wymagał zakończenia wykazywania transakcji zgodnie z zasadami rachunkowości zabezpieczeń). Jednostka będzie bowiem nadal realizowała ekonomiczny cel zabezpieczenia, a wprowadzona zmiana do MSR 39, która została właśnie przyjęta do stosowania w UE, umożliwia kontynuowanie stosowania zasad rachunkowości zabezpieczeń.

W przypadku zmiany kontrahenta rozliczeniowego na kontrahenta centralnego dozwolone są również inne zmiany dotyczące samego instrumentu zabezpieczającego, przy czym zostały one ograniczone do takich zmian, które są konieczne do przeprowadzenia takiego zastąpienia kontrahenta i są spójne z pierwotnymi warunkami umowy lub których można byłoby się spodziewać, jeśli instrument zabezpieczający zostałby rozliczony z pierwotnym kontrahentem (MSR 39 zalicza do takich zmian np. zmiany w zakresie wymogów dotyczących zabezpieczenia, praw do zrównoważenia sald należności i zobowiązań oraz pobieranych opłat).

Obydwie opisane wyżej poprawki (zmiana MSR 36 i zmiana MSR 39) stają się obowiązujące przy sporządzaniu sprawozdań finansowych za okresy rozpoczynające się 1 stycznia 2014 r. i później.