Fikcyjność strony kwestionuje koszty uzyskania przychodu

Wydatki wynikające z dowodów księgowych, zawierających niewiarygodne określenie strony dokonującej sprzedaży, nie dokumentują realnych transakcji gospodarczych i jako takie nie mogą być uznane za poniesione w celu uzyskania przychodu. Takie stanowisko wynika z wyroku NSA z 5 lipca 2012 r.

W przedmiotowej sprawie organ podatkowy ustalił, że księgi podatkowe prowadzone przez podatnika nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, ponieważ zaewidencjonowano w nich transakcje od nieistniejących osób fizycznych. W konsekwencji organ podatkowy zakwestionował zaliczenie wypłaconych tym osobom kwot do kosztów uzyskania przychodu. Podatnik odwołał się od powyższej decyzji do WSA.

WSA w Bydgoszczy zgodnie ze stanowiskiem organu podatkowego przyjął, że dokument nieodzwierciedlający rzeczywistego przebiegu transakcji gospodarczej nie pozwala na zweryfikowanie związku wydatku z przychodem. Wydatek, aby mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, winien pozostawać w związku z przychodem danego roku oraz zostać faktycznie poniesiony.

NSA uzupełnił te rozważania i wskazał dodatkowo, że organy podatkowe nie mają nieograniczonego obowiązku poszukiwania faktów potwierdzających związek przyczynowy pomiędzy oznaczonymi wydatkami a uzyskanym przychodem, jeżeli argumentów w tym zakresie nie dostarczył sam podatnik.

Wyrok NSA z 5 lipca 2012 r. II FSK 2637/10