Wojewoda złożył skargę na uchwałę rady miasta w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i wniósł o stwierdzenie nieważności jej fragmentu. W piśmie wskazał, że zgodnie z zapisami miejscowego planu, na określonych terenach dopuszczono lokalizację elektrowni wiatrowych o mocy zainstalowanej większej niż 10 kW. Jednocześnie inne zapisy tego aktu wykluczały lokalizację elektrowni wiatrowych o mocy zainstalowanej większej niż 10 kW.
Rada miasta widziała tylko omyłkę
Również w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wprowadzono normę, zgodnie z którą moc elektrowni wiatrowych nie może przekroczyć 10 kW. Organ ocenił, że tekst uchwały jest wewnętrznie sprzeczny i narusza zasady konstytucyjne obligujące lokalnego prawodawcę do tworzenia aktów prawa miejscowego w sposób precyzyjny, przejrzysty, zrozumiały i koherentny. W odpowiedzi na skargę, rada miasta wniosła o jej odrzucenie. W piśmie podkreślono, że fragment miejscowego planu dopuszczający lokalizację elektrowni wiatrowych o mocy zainstalowanej większej niż 10 kW wynika jedynie z oczywistej omyłki pisarskiej, polegającej na braku partykuły „nie”.
Zobacz w LEX: Dobrze napisana uchwała, czyli o zasadach techniki prawodawczej w samorządzie terytorialnym >
Lokalny prawodawca musi przestrzegać zasad
Sprawą zajął się Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który wskazał, że sporządzanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wymaga od lokalnego prawodawcy przestrzegania zasad techniki prawodawczej, które zostały określone w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów w sprawie "Zasad techniki prawodawczej” (dalej jako: ZTP). Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą, istotne naruszenie zasad sporządzania miejscowego planu, w tym zasady prawidłowej legislacji wynikającej z art. 2 Konstytucji RP, skutkują jego nieważnością. Sankcją tą objęte są postanowienia, które w swojej treści zawierają zakazy, nakazy i obowiązki w zagospodarowaniu terenu sformułowane na tyle nieprecyzyjne, że otworzą pole do niejednoznacznej wykładni, a w konsekwencji do naruszenia zasad kształtowania zabudowy.
Czytaj także: Błędy w miejscowych planach zagospodarowania znikają dzięki cyfryzacji >>>
Miejscowy plan był wewnętrznie sprzeczny
Zakwestionowany fragment miejscowego planu był sprzeczny z pozostałą treścią tego aktu oraz ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. WSA podkreślił, że wprowadzone ograniczenie co do lokalizacji elektrowni wiatrowych odpowiadało także woli lokalnego prawodawcy, co wynikało z treści udzielonej odpowiedzi na skargę. Tym samym zakwestionowany przez wojewodę fragment prowadził do wątpliwości interpretacyjnych i wprowadzał brak jasności co do przyjętych rozwiązań planistycznych w zakresie lokalizacji elektrowni wiatrowych. Sąd zwrócił uwagę, że zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego, więc musi spełniać podstawowe wymagania dobrej legislacji. Natomiast przyjęcie regulacji wewnętrznie sprzecznej w swej treści stanowi naruszenie par. 6 w zw. z par. 143 ZTP, który stanowi, że przepisy aktów prawa miejscowego redaguje się tak, aby dokładnie i w sposób zrozumiały dla adresatów zawartych w nich norm wyrażały intencje prawodawcy.
Czytaj w LEX: Językowy aspekt redagowania i interpretacji miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego >
Cena promocyjna: 24.9 zł
|Cena regularna: 249 zł
|Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: 49.8 zł
Zakwestionowany fragment nie był oczywistą omyłką
Sąd podkreślił, że wbrew stanowisku rady miasta, zakwestionowany przez wojewodę fragment miejscowego planu nie może zostać uznany za oczywistą omyłkę. Postanowienia tego aktu kształtują bowiem sposób wykonywania własności nieruchomości, więc nie mogą budzić wątpliwości w zakresie wykładni. Szczególnie, że na podstawie zapisów miejscowego planu mogą być wydawane decyzje udzielające pozwolenia na budowę. Ponadto trzeba mieć na uwadze, że przepisy planistyczne należy interpretować w taki sposób, aby tworzyły spójną oraz logiczną i systemową całość. Mając powyższe na uwadze, WSA stwierdził nieważność fragmentu zaskarżonej uchwały.
Wyrok WSA we Wrocławiu z 2 lipca 2024 r., sygn. akt II SA/Wr 625/23, nieprawomocny
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
