Rada gminy po uzyskaniu zgody państwowego powiatowego inspektora sanitarnego postanowiła o założeniu cmentarza komunalnego w gminie.

Właściciel jednej z sąsiednich działek wezwał radę do usunięcia naruszenia interesu prawnego. W uzasadnieniu argumentował, iż na swojej działce zamierza on wybudować budynki mieszkalne, a właśnie tam ma sięgać 50 metrowa strefa ochronna cmentarza.

Rada gminy uznała to wezwanie za nieuzasadnione. W ocenie organu dokumentacja geologiczna w żadnym punkcie nie wskazuje na brak możliwości wykorzystania terenu na cmentarz.

NSA rozpatrując skargę przypomniał, iż przepis art.1 ust.2 w zw. z art.3 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 2011 r. Nr 118, poz.687) stanowi, że cmentarze zakłada się i rozszerza na terenach określonych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Przepis ten należy rozumieć jako tryb szczególny odnoszący się do cmentarzy. W konsekwencji treść tego przepisu, ustalana w ramach interpretacji łącznej, jednoznacznie wskazuje, że sprawę lokalizacji cmentarza należy regulować poprzez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wyznaczający teren przewidziany pod cmentarz. Brak planu z postanowieniami dotyczącymi lokalizacji cmentarza nie skutkuje w tym przypadku możliwością wydania decyzji o lokalizacji celu publicznego. Chcąc zatem założyć cmentarz gmina musi uchwalić miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i określić w nim tereny przeznaczone na cmentarz. Miejscowy plan nie musi obejmować przy tym terenu całej Gminy, a tylko jej część, np. tę która zostanie przeznaczona na cmentarz i związaną z nim strefę ochronną. Podobne stanowisko jest utrwalone w orzecznictwie dotyczącym ustalania granic terenów pod budowę wieloprzestrzennych obiektów handlowych. W związku z tym NSA podkreślił, że założenie cmentarza wymaga w pierwszej kolejności określenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego terenów cmentarza, a następnie podjęcia uchwały o założeniu cmentarza.

Na podstawie: Wyrok NSA z 11 października 2012 r., sygn. akt II OSK 1390/11