Do pozostałych priorytetów należą:
1.Ochrona środowiska przyrodniczego oraz krajobrazu
2.Zintegrowany rozwój na poziomie wszystkich obszarów UE – osiągnięte poprzez inwestowanie w infrastrukturę, rozwój rolnictwa , przebudowę przemysłu
3.Wspólny transport oraz użytkowanie terenu.
Jaki system planowania w Holandii?
Czego dotyczy plan użytkowania terenu?
Jest planem strefowania ze szczegółowymi (zależy od decyzji rady gminy) przepisami, określa min:
•formę zabudowy – wysokość, linie zabudowy, rzut poszczególnych typów budynków;
•przeznaczenie terenu na określone cele;
•przeznaczenie budynków na określone cele – budynki o użytkowaniu mieszanym, z wyszczególnieniem użytkowania w poszczególnych częściach budynków.
Plan sporządzany jest albo dla całego obszaru gminy, albo jej części. Procedura sporządzania planów daje duże kompetencje decyzyjne obywatelom – min. projekt planu sporządzany jest z udziałem społeczności lokalnej. Jednocześnie stanowi gwarancję zgodności planów użytkowania terenu z planami wyższego rzędu – planami regionalnymi oraz krajowymi.
Jaki inny rodzaj dokumentu na poziomie planowania lokalnego?
Jak we Francji?
We Francji system planowania przestrzennego podobnie jak w Holandii tworzą cztery kategorie aktów planowania: plan krajowy, plany regionalne, struktury oraz miejscowe. Podstawę systemu stanowią dwa rodzaje planów: plan struktury oraz plan miejscowy. Planowanie specjalistyczne (sektorowe) tworzy nadrzędną rolę.
Czego dotyczy plan struktury ?
Plan struktury (Schema Directeur – SD) stanowi dokument urbanistyczny, który tworzy się głównie dla obszarów funkcjonalnych związanych z aglomeracją. Stanowi długookresową koncepcję zagospodarowania kraju. Obejmuje cztery główne elementy zagospodarowania przestrzennego:
•kategorie użytkowania terenu – leśny, rolny, zurbanizowany
•podstawowy układ urządzeń sieciowych – koleje, autostrady, główne drogi
•lokalizacja obszarów i elementów, dla których następuje zmiana sposobu użytkowania lub wykorzystania
•rejonizacja głównych punktów gospodarki i zarządzania – przejścia graniczne, terminale.
Jaki dokument określa prawo lokalne?
Podstawę systemu planowania przestrzennego Francji tworzy plan miejscowy (plan d’occupation des sols – POS). Określa on przeznaczenie oraz zasady zagospodarowania terenu. Obejmuje:
•raport,
•mapy,
•ustalenia planu – użytkowanie terenu, usługi i ich dostępność, wysokość i wizerunek budynków, wskaźnik gęstości zabudowy, tereny towarzyszące oraz parkingowe, ograniczenie zabudowy wynikające z wymogów użyteczności publicznej (min. strefy hałasu, bezpieczeństwa), restrykcje związane ze strefami konserwatorskimi.
W planie miejscowym powinny znaleźć się ponad to szczegółowe plany obszarów ochrony zabytków i architektury oraz programy rozwoju społeczno – gospodarczego obszarów wiejskich.
Różnice w systemie planistycznym Polski, a pozostałymi krajami UE
1.Ochrona środowiska przyrodniczego oraz krajobrazu
2.Zintegrowany rozwój na poziomie wszystkich obszarów UE – osiągnięte poprzez inwestowanie w infrastrukturę, rozwój rolnictwa , przebudowę przemysłu
3.Wspólny transport oraz użytkowanie terenu.
Jaki system planowania w Holandii?
Na system planowania przestrzennego Holandii składają się trzy poziomy planowania: krajowy, regionalny, lokalny z dwoma rodzajami planów – plan struktury oraz plan użytkowania terenu. Uzupełnienie stanowi planowanie sektorowe. Podstawę planowania holenderskiego stanowi, podobnie jak u nas, planowanie lokalne. Spośród dwóch rodzajów planów większą rangę posiada plan użytkowania terenu (bestemmingsplan).Jest on aktem prawa powszechnie obowiązującym – wiąże zarówno organy oraz instytucje państwowe jak i obywateli. Pomimo tego, iż tworzy się go fakultatywnie, w istocie pełni funkcję obligatoryjną – sporządzany jest dla terenów, które nie należą do obszaru zabudowy oraz jest on niezbędny w przypadku pełnienia roli planu odnowy miasta na terenach zabudowanych.
Czego dotyczy plan użytkowania terenu?
Jest planem strefowania ze szczegółowymi (zależy od decyzji rady gminy) przepisami, określa min:
•formę zabudowy – wysokość, linie zabudowy, rzut poszczególnych typów budynków;
•przeznaczenie terenu na określone cele;
•przeznaczenie budynków na określone cele – budynki o użytkowaniu mieszanym, z wyszczególnieniem użytkowania w poszczególnych częściach budynków.
Plan sporządzany jest albo dla całego obszaru gminy, albo jej części. Procedura sporządzania planów daje duże kompetencje decyzyjne obywatelom – min. projekt planu sporządzany jest z udziałem społeczności lokalnej. Jednocześnie stanowi gwarancję zgodności planów użytkowania terenu z planami wyższego rzędu – planami regionalnymi oraz krajowymi.
Jaki inny rodzaj dokumentu na poziomie planowania lokalnego?
Obok planu użytkowania terenu sporządzany jest także plan struktury. Stanowi on podstawę do sporządzania planu użytkowania terenu w mieście. Sporządzany jest dla całego miasta lub jego części. Plan taki zawiera opis koncepcji rozwoju danego obszaru z uwzględnieniem istniejącego stanu zagospodarowania obszarów sąsiednich. W miarę potrzeby zawiera także opis poszczególnych etapów danego rozwoju. Dokument sporządzany jest dla dużych obszarów miejskich, w mniejszych miastach stosowany jest rzadziej.
Jak we Francji?
We Francji system planowania przestrzennego podobnie jak w Holandii tworzą cztery kategorie aktów planowania: plan krajowy, plany regionalne, struktury oraz miejscowe. Podstawę systemu stanowią dwa rodzaje planów: plan struktury oraz plan miejscowy. Planowanie specjalistyczne (sektorowe) tworzy nadrzędną rolę.
Czego dotyczy plan struktury ?
Plan struktury (Schema Directeur – SD) stanowi dokument urbanistyczny, który tworzy się głównie dla obszarów funkcjonalnych związanych z aglomeracją. Stanowi długookresową koncepcję zagospodarowania kraju. Obejmuje cztery główne elementy zagospodarowania przestrzennego:
•kategorie użytkowania terenu – leśny, rolny, zurbanizowany
•podstawowy układ urządzeń sieciowych – koleje, autostrady, główne drogi
•lokalizacja obszarów i elementów, dla których następuje zmiana sposobu użytkowania lub wykorzystania
•rejonizacja głównych punktów gospodarki i zarządzania – przejścia graniczne, terminale.
Plan struktury wiąże organy i instytucje publiczne, ale nie wiąże właścicieli gruntów. De facto ma on niewiele wspólnego z miejscowym planowaniem przestrzennym, tworzy ramy długookresowego rozwoju miast. Jednak ustalenia planów miejscowych muszą być z nimi zgodne.
Jaki dokument określa prawo lokalne?
Podstawę systemu planowania przestrzennego Francji tworzy plan miejscowy (plan d’occupation des sols – POS). Określa on przeznaczenie oraz zasady zagospodarowania terenu. Obejmuje:
•raport,
•mapy,
•ustalenia planu – użytkowanie terenu, usługi i ich dostępność, wysokość i wizerunek budynków, wskaźnik gęstości zabudowy, tereny towarzyszące oraz parkingowe, ograniczenie zabudowy wynikające z wymogów użyteczności publicznej (min. strefy hałasu, bezpieczeństwa), restrykcje związane ze strefami konserwatorskimi.
W planie miejscowym powinny znaleźć się ponad to szczegółowe plany obszarów ochrony zabytków i architektury oraz programy rozwoju społeczno – gospodarczego obszarów wiejskich.
Różnice w systemie planistycznym Polski, a pozostałymi krajami UE
Zasadnicza różnica występuje na poziomie planowania lokalnego. W Polsce prawem lokalnym jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzeni, a w przypadku jego braku wydawane są decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W krajach UE na poziomie planowania lokalnego występują dwa rodzaje planów miejscowych - np. w Niemczech obowiązuje plan użytkowania terenu oraz plan zabudowy, we Francji oraz Holandii: plan użytkowania terenu oraz plan struktury. Planowanie ww. krajach jest kompleksowe oraz wszechogarniające co daje podstawy wysokiej efektywności systemu planistycznego. W Polsce ta efektywność jest niska. Często wydawane są decyzje budowlane niezgodne z uwarunkowaniami określonymi w planach. Konsekwencją tego jest panujący bezład oraz chaos przestrzenny krajobrazu wielu polskich miast. Potrzebne jest dostosowanie regulacji prawnych dotyczących zagospodarowania przestrzennego do krajów członkowskich UE.