Pytanie
W związku z nowelizacją u.p.t.u. i doprecyzowaniem pojęcia obrotu ("kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej"), organy podatkowe zajęły dość jednolite stanowisko w zakresie stosowania stawki VAT właściwej przy refakturowaniu opłat za media, polegające na przyjęciu, że stawka VAT na świadczenia refakturowane powinna być taka sama, jak dla usługi podstawowej, tj. najmu. Odwołując się do art. 73 Dyrektywy VAT, argumentują, że opłaty za media są pobocznym składnikiem usługi głównej, jaką jest usługa najmu, a zatem powinny wchodzić w skład podstawy opodatkowania tej usługi. W kontekście zaprezentowanego stanowiska mam następujące pytania:
1. Czy opisane stanowisko organów jest prawidłowe?
Czy fakt, że beneficjentem ww. usług pobocznych jest najemca nie powinno oznaczać, że mamy tu do czynienia z klasycznym refakturowaniem i w konsekwencji utrzymaniem stawki właściwej dla refakturowanej usługi?
2. W jakich zatem przypadkach będzie miał zastosowanie przepis art. 8 ust. 2a u.p.t.u.?
3. Czy przyjęta przez organy wykładnia ww. przepisów może mieć zastosowanie w odniesieniu do przypadków ponoszenia np. przez adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych opłat sądowych i skarbowych, następnie refakturowanych na zleceniodawców?
Najczęściej w związku ze świadczeniem usług na podstawie pełnomocnictw procesowych, umowy będące ich źródłem nie zawierają szczegółowych ustaleń w zakresie obowiązku ponoszenia tego typu opłat. Natomiast dzieje się tak przede wszystkim celem dochowania terminów procesowych, przy pełnej akceptacji zleceniodawców. Beneficjentami są tu oczywiście zleceniodawcy.
Czy opłaty te winny być fakturowane przez zleceniobiorcę według stawki właściwej dla usługi głównej, tj. 23%, czy klasycznie refakturowane?