Rada gminy podjęła uchwałę w przedmiocie opłaty targowej. W załączniku określono dzienne stawki opłaty targowej przy sprzedaży luzem od każdej wystawionej sztuki koni, bydła, trzody (1 zł); przy sprzedaży prowadzonej bezpośrednio z wozu konnego (5 zł od wozu), samochodu, przyczepy (15 lub 25 zł), przy sprzedaży obnośnej z ręki, kosza lub wiadra (1 lub 3 zł) przy sprzedaży z wózka ręcznego lub roweru (3 zł), przy sprzedaży środków transportowych (3, 5 lub 10 zł za każdą sztukę) oraz stawki za metr kwadratowy powierzchni przy sprzedaży z przenośnego straganu, stolika, namiotu handlowego. Wskazano również, że wysokość dziennej opłaty nie może być wyższa od maksymalnej, ustawowej stawki.
Cena promocyjna: 242.1 zł
|Cena regularna: 269 zł
|Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: 188.3 zł
Spór o stawki opłaty targowej
Uchwała rady gminy została zaskarżona. W piśmie zarzucono, że akt ten w sposób nieuprawniony różnicuje stawki opłaty targowej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazał, że w ramach granic wyznaczonych przez art. 15 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej jako: ustawa), gminy mają swobodę ustalania obciążeń podatkowych i mogą realizować własną, finansową politykę lokalną. Natomiast zasadniczo jedynym ustawowym ograniczeniem jest zakaz przekraczania maksymalnej stawki dziennej. W ocenie sądu ustawodawca wyraźnie przewidział możliwość ustalania różnych stawek opłaty targowej. Tym samym nie ma podstaw do twierdzenia, że gmina nie ma możliwości różnicowania opłat w zależności np. od sposobu dokonywania sprzedaży czy też rodzaju sprzedawanego towaru. Mając powyższe na uwadze, skarga została oddalona.
Czytaj także: NSA: Za sprzedaż na parkingu też trzeba uiścić opłatę targową >>>
Szerokie kompetencje rady gminy
Nie zakończyło to jednak sporu, ponieważ od wyroku WSA wniesiono skargę kasacyjną. Sprawą zajął się Naczelny Sąd Administracyjny, który podkreślił, że zgodnie z art. 168 Konstytucji RP, jednostki samorządu terytorialnego mają prawo ustalania wysokości podatków i opłat lokalnych w zakresie określonym w ustawie. Zasadnicze elementy konstrukcyjne opłaty targowej określa ustawa o podatkach i opłatach lokalnych. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy rada gminy może wprowadzić opłatę targową. Pobiera się ją od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b. Sąd podkreślił, że rada gminy może określić zasady ustalania i poboru opłat, terminy płatności oraz wysokość stawek. Niemniej wysokość dziennej stawki opłaty targowej nie może przekroczyć górnej granicy wynikającej z obwieszczenia ministra właściwego do spraw finansów publicznych.
Nie każda sprzedaż generuje jednakowe koszty
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy o samorządzie gminnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy targowisk i hal targowych. Realizowanie tego zadania generuje koszty, które w zamyśle ustawodawcy mają być pokrywane z opłat targowych. NSA ocenił, że różnicowanie stawek opłat w zależności od rodzaju (sposobu) sprzedaży stanowi element sprawiedliwości społecznej, ponieważ nie każda sprzedaż generuje jednakowe koszty. Ponadto rozwiązanie to może być formą pomocy dla osób wspomagających budżet środkami ze sprzedaży produktów własnych, np. warzyw lub owoców. Mając powyższe na uwadze, sąd oddalił skargę kasacyjną.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 lipca 2025 r., sygn. akt III FSK 7/25
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
