Skarżąca wniosła skargę do WSA na bezczynność prezydenta miasta, polegającą na nie przeprowadzeniu nieograniczonego przetargu na zbycie nieruchomości. Zdaniem skarżącej, prezydent miasta uchylał się od przeprowadzenia przetargu na zbycie nieruchomości, pomimo wyrażonej wcześniej w pismach urzędowych, woli ich zbycia.

WSA rozpatrując skargę zwrócił uwagę, iż decyzja w sprawie przeznaczenia nieruchomości do zbycia, podejmowana jest przez gminę jako właściciela nieruchomości. Celem przetargu jest natomiast umożliwienie podmiotowi zainteresowanemu w zawarciu określonej umowy, wyboru najkorzystniejszej dla niego oferty spośród ofert zgłaszanych przez uczestników przetargu i na zawarcie z wybranym oferentem umowy.

Ogłoszenie przetargu jako oświadczenie woli ma doprowadzić do zawarcia umowy. Oznacza to, że gdy wszczęta zostanie procedura przetargowa pomiędzy jednostką samorządu terytorialnego a zainteresowanymi podmiotami, nawiązuje się stosunek cywilnoprawny. W ramach tego stosunku zarówno jednostka samorządu terytorialnego jak i osoby w tym przetargu uczestniczące występują w charakterze równorzędnych podmiotów. Z przepisów, które określają kompetencje organu do przeprowadzenia przetargu, nie wynika zatem, aby kształtowały one uprawnienie lub obowiązek strony skarżącej o charakterze administracyjno-prawnym. Jednocześnie WSA przypomniał, iż skarga do sądu administracyjnego może dotyczyć wyłącznie takich aktów i czynności, które mają charakter publicznoprawny. Nie mogą to być więc takie akty lub czynności, które stanowią działania organów administracji publicznej w sferze cywilnoprawnej i stanowią czynności cywilnoprawne, tj. czynności prawne w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. Wobec powyższego zdaniem Sądu, czynności związane z organizowaniem przetargu, w tym także działania polegające na jego ogłoszeniu, a zatem wszczęciu procedury przetargowej - nie następują w postępowaniu administracyjnym oraz nie mieszczą się w kategorii spraw, które mogą być zaskarżone do sądu administracyjnego.

Na podstawie: Postanowienie WSA w Opolu z 23 marca 2012 r., sygn. akt II SAB/Op 5/12