Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił zezwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej. Wojewoda utrzymał w mocy wydaną w tej sprawie decyzję. Stwierdził bowiem, że inwestycja wpisuje się w definicję infrastruktury technicznej, więc w związku z art. 46 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Organ uznał też, że nie narusza ona uchwały w sprawie ustanowienia planu ochrony parku krajobrazowego. Ponadto inwestycja nie była przedsięwzięciem mogącym zawsze znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, więc uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach nie było wymagane.
Strzępek Łukasz: Kilka uwag na temat szczególnych zasad lokalizowania inwestycji telekomunikacyjnych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego >>>
Rozstrzygnięcie musi być zgodne z wymaganiami ochrony środowiska
Rozstrzygnięcie wojewody zostało zaskarżone. Sprawą zajął się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, który wskazał, że zgodnie z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, przed wydaniem pozwolenia na budowę organ sprawdza zgodność projektu budowlanego m.in. z aktami prawa miejscowego, a także z wymaganiami ochrony środowiska. Sąd ocenił, że uchwała w sprawie ustanowienia planu ochrony parku krajobrazowego jest aktem prawa miejscowego, więc organ miał obowiązek skonfrontować jej przepisy z projektem budowlanym. Szczególnie, że jeden z nich stanowił, że wznoszenie nowych masztów przekaźnikowych dopuszcza się tylko w sytuacji, gdy jest wymagane poszerzenie zasięgu odbioru i nie ma możliwości wykorzystania do tego celu masztów istniejących oraz zaleca się grupowanie przekaźników różnych operatorów na jednym maszcie. Mając powyższe na uwadze, sąd uchylił zaskarżoną decyzję.
Sprawdź w LEX: Ustanawianie planów ochrony dla parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych - postępowanie krok po kroku >>>
Sporny przepis był skierowany do organów
Nie zakończyło to sporu, ponieważ inwestor postanowił wnieść skargę kasacyjną. Sprawą zajął się Naczelny Sąd Administracyjny, który wskazał, że powoływany w pierwszoinstancyjnym wyroku przepis z załącznika nr 1 do uchwały w sprawie ustanowienia planu ochrony parku krajobrazowego stanowił wyłącznie ustalenie do studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. W tym zakresie uchwała nie stanowiła aktu prawa miejscowego, tylko ustalenia skierowane do lokalnego prawodawcy, które wymagają uwzględnienia w procesie planowania przestrzennego przez organ planistyczny.
Czytaj także: Bez kary za pieniactwo w inwestycjach budowlanych, ale oświadczenie wciąż konieczne >>>
Plany ochrony nie zawierają samoistnych zakazów
Sąd zwrócił uwagę, że plany ochrony parków krajobrazowych stanowią jedynie wskazówki i wytyczne dla aktów prawa miejscowego. Zawarte w nich ustalenia do studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz planów zagospodarowania przestrzennego, są adresowane do organów, które uchwalają te akty. Nie mogą natomiast być uznane za samoistne zakazy, które wywierają bezpośrednie skutki prawne. NSA podkreślił, że ustalenia te powinny być uwzględnione przy sporządzaniu aktów planistycznych, ale nie mają wiążącego charakteru w sprawach o ustalenie warunków zabudowy i pozwolenia na budowę. Tym samym sporny przepis nie mógł stanowić przeszkody do uzyskania pozytywnej decyzji. Mając powyższe na uwadze, NSA uchylił zaskarżony wyrok i oddalił skargę.
Wyrok NSA z 8 grudnia 2022 r., sygn. akt II OSK 3865/19
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
