Skarżąca złożyła ponowny wniosek o wymierzenie grzywny burmistrzowi z tytułu uporczywego niewywiązywania się z obowiązku przekazania jej skargi do WSA. Skarżąca podkreśliła, że w wyniku rozpoznania pierwszego wniosku WSA wymierzył już burmistrzowi grzywnę. Zdaniem skarżącej nie skłoniło to jednak organu do dopełnienia zaniechanego obowiązku ustawowego, ale wręcz utwierdziło w poczuciu całkowitej bezkarności. Pomimo upływu dwóch miesięcy od daty wymierzenia grzywny burmistrz w dalszym ciągu nie przekazał skargi do WSA.

W odpowiedzi burmistrz wskazał, że nie jest winny zaistniałej sytuacji, a zwłoka w przekazaniu skargi zbiegła się z bardzo intensywnymi działaniami pełnomocnika organu związanymi z ochroną szpitala miejskiego.

NSA rozpatrując sprawę przypomniał, że grzywna, o jakiej mowa w art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ma charakter mieszany tj. dyscyplinująco - represyjny. Mając na uwadze dyscyplinujący charakter wniosku o wymierzenie grzywny, nie sposób przyjąć, że grzywna raz wymierzona czyni niedopuszczalnym kolejny wniosek w tym zakresie. Takie rozumowanie prowadziłoby wprost do ograniczenia konstytucyjnej zasady prawa do sądu. Organ bezkarnie mógłby nadal pozostawać w zwłoce, a skarżący utraciłby instrumenty do zwalczania dalszego łamania prawa przez organ. Ponadto zdaniem NSA gdyby przyjąć interpretację o jednokrotnej możliwości ukarania organu grzywną, skarżący nie uzyskałby w ten sposób odpowiedniej ochrony prawnej przed bezprawnym działaniem organu administracji. Okazuje się bowiem, że instrument określony w art. 55 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). nie spełnia wymogów skutecznego środka prawnego, gdyż nie obliguje sądu do rozpoznania sprawy.

NSA uznał, iż ponowny wniosek o wymierzenie grzywny organowi w trybie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) nie może być uznany za niedopuszczalny w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 4 w związku z art. 64 § 3, tylko dlatego, że grzywna ta została organowi już raz wymierzona, skoro organ nadal nie wywiązuje się ze swoich obowiązków.

Nie zachodzi w takiej sprawie stan tzw. powagi rzeczy osądzonej. Przedmiotem kolejnego wniosku jest dalsza opieszałość organu, która nie stanowiła przedmiotu pierwotnego rozstrzygnięcia. Chodzi także o fakt, że brak możliwości skutecznego złożenia w takiej sytuacji kolejnego wniosku uniemożliwiałby skarżącemu realizację prawa do sądu, który ma rozpoznać wniesioną skargę w rozsądnym terminie, podczas gdy organ nadal nie przekazuje jej sądowi. Takie działania utrudniałoby również pracę i działanie sądu, który zostałby pozbawiony instrumentów do realizacji prawa do sądu i rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie.

Ponadto treść art. 171 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wskazuje, że res iudicata to moc prawna prawomocnego orzeczenia co do istoty sprawy, a więc orzeczenia materialnego. Sprawy z wniosku o wymierzenie grzywny nie mają charakteru rozstrzygnięć merytorycznych, a jedynie dotyczą wymierzenia grzywny za nierespektowanie obowiązku i terminu do przekazania sądowi skargi wraz z aktami sprawy. Tym samym tylko przyjęcie dopuszczalności ponownego złożenia wniosku o wymierzenie grzywny czyni realnym prawo do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie dla strony, jak i prawo do sądu. W przeciwnym razie ani skarżący ani sąd nie miałby realnych instrumentów zmuszających do przekazywania skarg kierowanych do sądu. Jeśli zatem pierwsza grzywna nie przynosi skutku, to dalsza zwłoka organu, stanowiąca nowy element faktyczny winna umożliwiać skarżącemu domaganie się ponownie wymierzenia organowi kary, tym razem bardziej dotkliwej finansowo – uznał NSA.

Na podstawie: Postanowienie NSA z 6 czerwca 2012 r., sygn. akt I OZ 418/12, prawomocne