Izba Odpowiedzialności Zawodowej rozpoznała 5 lutego 2025 r., sprawę obwinionej prokurator Prokuratury Rejonowej. Odwołanie zastępcy rzecznika dyscyplinarnego prokuratora generalnego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego przy Prokuratorze Generalnym zostało cofnięte.
Odszkodowanie dla podejrzanego
Prokurator Prokuratury Rejonowej została obwiniona o to, że dopuściła się w okresie od 5 kwietnia 2013 roku do 5 września 2018 roku oczywistej i rażącej obrazy prawa.
Obwiniona jako referent zaniechała wydania policji polecenia zmierzającego do ustalenia przyczyn niestawiennictwa w dniu 18 marca 2013 roku w prokuraturze rejonowej podejrzanego Sebastiana W. oraz ustalenia miejsca jego faktycznego pobytu.
Ponadto nie wydała policji polecenia niezwłocznego zatrzymania tego podejrzanego w celu podjęcia zawieszonego dochodzenia i zakończenia tego postępowania przygotowawczego, co naruszyło prawo podejrzanego do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. A co więcej – spowodowało, że sąd okręgowy przyznał Sebastianowi W. z tego tytułu 3,5 tys. zł, uiszczone przez Prokuraturę Okręgową 4 stycznia 2019 roku.
Uniewinnienie od zarzutów
Sąd Dyscyplinarny przy Prokuratorze Generalnym 11 maja 2022 r. uniewinnił panią prokurator od popełnienia zarzuconego jej deliktu dyscyplinarnego, obciążając na podstawie art. 166 ustawy Prawo o prokuraturze kosztami postępowania Skarb Państwa.
Odwołanie od tego rozstrzygnięcia wniósł zastępca rzecznika dyscyplinarnego prokuratora generalnego, który zaskarżył je w całości na niekorzyść obwinionej, zarzucając:
- obrazę art. 410 k.p.k., polegającą na nieuwzględnieniu przy orzekaniu ustalonej w toku postępowania dyscyplinarnego okoliczności co miało wpływ na treść orzeczenia, bowiem nie odniesiono się w nim w żaden sposób do zarzuconego obwinionej przez zastępcę rzecznika dyscyplinarnego zaniechania sprawdzenia, czy wpłynęła odpowiedź na podpisany przez nią wniosek o doprowadzenie podejrzanego,
- nieuwzględnienie przy orzekaniu wiążących się ze sobą w spójną całość okoliczności ujawnionych na rozprawie.
Zastępca prokuratora rejonowego 25 kwietnia 2017 roku poinformował, że Sebastian W. przebywa w zakładzie karnym. W systemie odnotowano, że obwiniona otrzymała z sekretariatu akta sprawy w dniach 16 i 29 maja 2017 roku, a nie odnotowano, aby otrzymywała je wcześniej.
Jednak we wrześniu 2018 roku sekretariat ustalił, że podejrzany został zwolniony z zakładu karnego, co miało wpływ na treść orzeczenia, bowiem oparto je wyłącznie na stwierdzeniu, że brak dowodów bezpośrednich świadczących o tym, że pismo informujące, że Sebastian W. przebywa w zakładzie karnym zostało przedłożone obwinionej, nie zaś na całokształcie ujawnionych okoliczności. Według oskarżyciela prokurator otrzymała informację o zwolnieniu podejrzanego, a mimo to nie przystąpiła do wykonywania czynności z podejrzanym aż do dnia 5 grudnia 2018 roku.
Formułując te zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia, a następnie uznanie obwinionej winną, choć był to przypadek mniejszej wagi.
W odpowiedzi na odwołanie obwiniona wskazała, iż wszelkie niedające się usunąć wątpliwości winny zostać rozstrzygnięte na korzyść obwinionej, wobec czego orzeczenie sądu I instancji uznać należy za w pełni prawidłowe.
Cofnięcie odwołania
Zastępca rzecznika dyscyplinarnego prokuratora generalnego cofnął we wrześniu 2024 r. uprzednio wywiedzione odwołanie.
Sąd Najwyższy w Izbie Odpowiedzialności Zawodowej postanowił pozostawić odwołanie bez rozpoznania wobec skutecznego jego cofnięcia.
Jak wskazał sędzia sprawozdawca Marek Dobrowolski, Sąd Najwyższy aprobuje pogląd, że oświadczenia woli uczestników procesu mogą być cofnięte do czasu ich załatwienia. O ile ustawa nie wprowadza ograniczenia w tej mierze lub nie występują okoliczności uniemożliwiające odwołanie czynności.
W realiach tej sprawy wskazać trzeba, iż kodeks postępowania karnego pozwala na cofnięcie środka odwoławczego. Jednak art. 432 k.p.k. podaje przeszkody do skutecznego cofnięcia środka odwoławczego (art. 439 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k.), takie jak wadliwa obsada sądu albo orzeczenie wydał niewłaściwy sąd, albo też orzeczenie było rażąco niesprawiedliwe.
SN uznał, że w tej sprawie dyscyplinarnej wymienione przesłanki nie zachodzą i można pozostawić odwołanie bez rozpoznania.
Postanowienie Izby Odpowiedzialności Zawodowej SN z 5 lutego 2025 r., sygn. akt II ZOW 66/22
Cena promocyjna: 75.6 zł
|Cena regularna: 84 zł
|Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: 63 zł
