Uhonorowanych w Łodzi wskazał Zarząd Regionu Ziemi Łódzkiej NSZZ "Solidarność". Wręczenie odznaczeń to część tegorocznych obchodów jubileuszu 30-lecia NSZZ "Solidarność". - Na medalach, które dzisiaj mam zaszczyt wręczyć, wyryta jest maksyma: "Nikogo nie uwięzimy bez wyroku sądowego". Wy jako adwokaci - w tych szczególnych czasach - robiliście wszystko, aby zasada ta był przez wymiar sprawiedliwości respektowana - powiedział w trakcie uroczystości minister Krzysztof Kwiatkowski.
Srebrne Medale Pamiątkowe Ministra Sprawiedliwości trafiły do mec. Zbigniewa Maciejowskiego oraz mec. Stanisława Maurera. Pośmiertnie otrzymali je także Andrzej Piotr Kern oraz Maria Budzanowska.

Andrzej Piotr Kern (ur. 18 maja 1937 r. w Łęczycy, zmarł 29 listopada 2007 r.). Adwokat. W czasie odwilży "polskiego października" był jednym z przywódców Związku Młodych Demokratów. W 1980 r. utworzył, wraz z grupą adwokatów i pracowników naukowych Uniwersytetu Łódzkiego, przy Łódzkiej Radzie Adwokackiej punkt konsultacyjny dla nowopowstającej Solidarności. Ekspert i doradca tego związku. Gość honorowy I Krajowego Zjazdu NSZZ "Solidarność" w Gdańsku.
W okresie stanu wojennego bronił czołowych działaczy łódzkiej Solidarności. Reprezentował zakładowe komitety założycielskie NSZZ "Solidarność" w sprawach o ich zarejestrowanie; bronił również związkowców wyrzucanych z pracy. W sumie w latach 1964-1989 bronił w kilkudziesięciu procesach działaczy NSZZ "Solidarność" i opozycji antykomunistycznej.
W tym okresie współorganizował przy kościołach ojców jezuitów i Najświętszego Zbawiciela w Łodzi pomoc prawną dla działaczy NSZZ "Solidarność" i opozycji, pozbawionych wolności lub wyrzuconych z pracy. Wspólnie z adw. Karolem Głogowskim prowadził tajne szkolenia związkowców na temat prawnych środków obrony w razie pozbawienia wolności oraz metod nacisku stosowanego przez funkcjonariuszy SB. W 1982 r. został internowany.
Od wprowadzenia stanu wojennego współpracował z ojcem Stefanem Miecznikowskim. W duszpasterstwach ludzi pracy oraz środowisk twórczych wygłaszał prelekcje o prawach człowieka i prawach ludzi pracy - wynikających z międzynarodowych zobowiązań PRL-u.
W latach 1984-1989 został współpracownikiem Komitetu Helsińskiego i uczestniczył w gromadzeniu dowodów komunistycznego bezprawia.
W 1989, w trakcie obrad "okrągłego stołu", podczas spotkania Lecha Wałęsy z działaczami NSZZ "Solidarność" w Łodzi, wszedł w skład, kierowanej przez o. Stefana Miecznikowskiego SJ, komisji powołanej do rozwiązania konfliktu w łonie Solidarności w regionie ZŁ.
Jako reprezentant Łódzkiego Porozumienia Obywatelskiego w wyborach do parlamentu 4 czerwca 1989 r. wszedł do Sejmu ze wspólnej listy opozycji (WKO i ŁPO). W 2001 r. został powołany w skład Kapituły Medalu "O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13 XII 1981 - 4 VI 1989", którym został odznaczony.
Został wyróżniony odznaczeniami: "Adwokatura Zasłużonym" i odznaką "Za zasługi dla Miasta Łodzi". Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2001 r. został powołany w skład Kapituły Medalu "O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13 XII 1981 - 4 VI 1989", którym został odznaczony.

Stanisław Maurer (ur. 8 maja 1932 r. w Łodzi). Adwokat. W 1980 r. wstąpił do NSZZ "Solidarność". W 1981 r. był ekspertem prawnym podczas I Krajowego Zjazdu Solidarności w Gdańsku. Po 13 grudnia 1981 r. podważał legalność wprowadzenia stanu wojennego oraz datę obowiązywania dekretu o stanie wojennym. W powołanej do tego celu Komisji Interwencyjnej przy Okręgowej Radzie Adwokackiej w Łodzi uczestniczył w opracowaniu projektu wystąpienia do pierwszego prezesa Sądu Najwyższego o wykładnię art. 61 dekretu o stanie wojennym, która byłaby zgodna z kardynalną zasadą prawa karnego lex retro non agit, i występował w obronie tej zasady na łamach "Państwa i Prawa".
Przystąpił do sekcji prawnej przy Ośrodku Pomocy Uwięzionym, Internowanym i ich Rodzinom przy kościele oo. jezuitów w Łodzi. Prowadził przy kościele wykłady dla działaczy związkowych z zakresu obowiązującego prawa związkowego, praw ludzi zwalnianych z pracy, a także instrukcje, co do postępowania w przypadku aresztowania.
Bronił w ponad 20 procesach politycznych lat 80. Przekazywał redakcjom podziemnych pism: "Solidarni. Wiadomości wojenne" oraz "Biuletyn Łódzki" informacje z procesów, roztaczał opiekę nad uwięzionymi, odbywając wielogodzinne podróże do ZK w Braniewie, Barczewie, Hrubieszowie, Łęczycy, Łowiczu i Warszawie.
Został odznaczony odznaką Naczelnej Rady Adwokackiej "Adwokatura Zasłużonym" (1995) oraz medalem "O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13 XII 1981 - 4 VI 1989" (2001).

Maria Budzanowska (ur. 16 kwietnia 1930 r. w Grodnie, zm. 23 lutego 1988 r. w Łodzi).  W Powstaniu Warszawskim Maria Budzanowska brała udział jako nieletnia łączniczka, obok dwóch braci, w batalionie dowodzonym przez ich ojca ppor. rezerwy Teofila Budzanowskiego.
Po wprowadzeniu stanu wojennego interweniowała przeciwko pozbawianiu podstawowych praw więźniów politycznych, występowała w obronie adwokatów - obrońców działaczy opozycji - przeciwko szykanowaniu ich przez SB ówczesnego ministra sprawiedliwości, chroniła adwokaturę przed politycznymi ingerencjami w jej sprawy, podejmowanymi przez władze PZPR.
Będąc posłanką na Sejm z listy Stronnictwa Demokratycznego, którego była członkiem, w dniu 26 stycznia 1982 r. zamanifestowała w Sejmie swoją postawę polityczną przeciwko stanowi wojennemu. Wraz z dwiema posłankami ze Stronnictwa Demokratycznego, w głosowaniu w Sejmie nad uchwałą o zatwierdzeniu dekretu o wprowadzeniu stanu wojennego, złamały dyscyplinę głosowania Klubu Poselskiego SD i wstrzymały się od głosu. Osiem miesięcy później, 8 października 1982 r., to samo grono posłanek, powiększone o kolejnych odważnych, wyraziło w głosowaniu w Sejmie sprzeciw wobec delegalizowania NSZZ "Solidarność".
W dniu 1 września 1983 r. została wybrana, jako pierwsza kobieta, prezesem Naczelnej Rady Adwokackiej. W 1985 r. podjęła pracę zawodową w Łodzi jako adwokat, gdzie m.in. uczestniczyła w obronach politycznych. Wzywana była na rozmowy "profilaktyczne" przez SB. Odpowiadała w wieloletnim procesie toczącym się przeciwko niej przed sądem partyjnym SD.
Za udział w Powstaniu Warszawskim została odznaczona Krzyżem Walecznych. W 2001 r. jej imię nadano Domowi Adwokata w Grzegorzewicach, a pięć lat później uhonorowano ją pośmiertnie odznaką "Adwokatura Zasłużonym". Została odznaczona Medalem "O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13 XII 1981 - 4 VI 1989" (2001). W Post mortem została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).

Zbigniew Maciejewski (ur. 8 listopada 1933 r. w Łodzi). Adwokat.  Swoją, wiedzą służył rodzącemu się NSZZ "Solidarność". W okresie stanu wojenne­go był czynnie zaangażowa­ny w działalność opozycyjną, bronił w procesach politycznych w Łodzi. Reprezentował w procesach m.in. robot­ników zwalnianych z pracy za organizowanie i udział w strajkach, m.in. ze skutkiem pozytywnym w pierwszej instancji, po strajku w PZPB "Pamotex" w Pabianicach.
Pomagał w znalezieniu pracy represyjnie zwolnionych działaczy Solidarności, m.in. w 1983 r. załatwił zatrudnienie Longinowi Chlebowskiemu, którego po wyjściu z ZK w Hrubieszowie wyrzucono z łódzkiego MPK.
Został wymieniony w ra­porcie MSW dla KC PZPR z roku 1984, zarzucającym Naczelnej Radzie Adwokackiej tolero­wanie "negatywnej działalności poli­tycznej prowadzonej przez niektórych adwokatów". Zaangażował się w przywrócenie na stanowisko prezesa NRA Marii Budzanowskiej, w haniebny sposób zmuszonej do złożenia dymisji w 1985 r.
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998 r.), Odznaką "Adwokatura Zasłużonym" i medalem "O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13 XII 1981 - 4 VI 1989" (2001).