Nasze wątpliwości budzi kwestia wypełniania informacji ORD-U do końca 2009 r.
Po jakim kursie należy przeliczyć wartość wyrażonych w euro należności i zobowiązań wynikających z umów i faktur? Czy kurs na 30 września roku poprzedniego dotyczy tylko przeliczania limitów, czy również wartości wpisywanej w ORD-U? Czy w informacji należy wpisać wartość umów przeliczoną wg kursu z 30 września roku poprzedniego, czy wartość wynikającą z ksiąg rachunkowych będącą sumą faktur przeliczonych z euro wg kursów bieżących?
W mojej ocenie do końca 2009 r. przy przeliczaniu wykazywanych w informacjach ORD-U wartości zobowiązań lub należności wyrażonych w walucie obcej (np. w euro) należało stosować średni kurs waluty obcej ustalony przez Narodowy Bank Polski, na dzień 30 września roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym zawarto umowę.
Obowiązek składania informacji ORD-U (informacji o umowach zawartych z nierezydentami) wynika z art. 82 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Zasady na jakich składana jest ta informacja określają przepisy § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie informacji podatkowych (Dz. U. Nr 240, poz. 2061 z późn. zm.) - dalej r.i.p.
Z dniem 1 stycznia 2010 r. przepisy r.i.p. zostały znowelizowane. Z nowego brzmienia § 4 ust. 2 r.i.p. wynika, że wykazywane w informacjach ORD-U wartości zobowiązań lub należności wyrażone w walucie obcej przelicza się na walutę polską według kursu średniego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień 31 grudnia roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym zawarto umowę lub wystawiono faktury albo rachunki potwierdzające zawarcie umowy, jeżeli w umowie nie określono wartości należności lub zobowiązań albo umowa nie ma formy pisemnej.
Do końca 2009 r. nie było jednak takiego przepisu. Z treści obowiązującego wówczas § 4 ust. 2 r.i.p. wynikało jedynie jaki kurs należy stosować przy ustalaniu limitów określonych w przepisach § 2 ust. 1 i § 3 ust. 2 r.i.p., tj. że określone w tych przepisach wartości wyrażone w euro przelicza się na walutę polską po średnim kursie ustalonym przez Narodowy Bank Polski, na dzień 30 września roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym zawarto umowę.
W tej sytuacji należało przyjmować, że ten właśnie kurs (tj. średni kurs waluty obcej ustalony przez Narodowy Bank Polski, na dzień 30 września roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym zawarto umowę) należało przyjmować przy przeliczaniu wykazywanych w informacjach ORD-U wartości zobowiązań lub należności wyrażone w walucie obcej (np. w euro). Za przyjęciem takiego wniosku przemawia nie tylko brak odmiennego przepisu regulującego tę kwestię wprost, ale również fakt, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2010 r. obowiązuje ten sam kurs przeliczeniowy dla limitów określonych w euro oraz dla wartości zobowiązań i należności wykazywanych w informacjach ORD-U (co stanowi argument przemawiający za tym, że również do końca 2009 r. kurs ten powinien być w obu przypadkach taki sam).
Po jakim kursie należy przeliczyć wartość wyrażonych w euro należności i zobowiązań wynikających z umów i faktur? Czy kurs na 30 września roku poprzedniego dotyczy tylko przeliczania limitów, czy również wartości wpisywanej w ORD-U? Czy w informacji należy wpisać wartość umów przeliczoną wg kursu z 30 września roku poprzedniego, czy wartość wynikającą z ksiąg rachunkowych będącą sumą faktur przeliczonych z euro wg kursów bieżących?
W mojej ocenie do końca 2009 r. przy przeliczaniu wykazywanych w informacjach ORD-U wartości zobowiązań lub należności wyrażonych w walucie obcej (np. w euro) należało stosować średni kurs waluty obcej ustalony przez Narodowy Bank Polski, na dzień 30 września roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym zawarto umowę.
Obowiązek składania informacji ORD-U (informacji o umowach zawartych z nierezydentami) wynika z art. 82 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Zasady na jakich składana jest ta informacja określają przepisy § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie informacji podatkowych (Dz. U. Nr 240, poz. 2061 z późn. zm.) - dalej r.i.p.
Z dniem 1 stycznia 2010 r. przepisy r.i.p. zostały znowelizowane. Z nowego brzmienia § 4 ust. 2 r.i.p. wynika, że wykazywane w informacjach ORD-U wartości zobowiązań lub należności wyrażone w walucie obcej przelicza się na walutę polską według kursu średniego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień 31 grudnia roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym zawarto umowę lub wystawiono faktury albo rachunki potwierdzające zawarcie umowy, jeżeli w umowie nie określono wartości należności lub zobowiązań albo umowa nie ma formy pisemnej.
Do końca 2009 r. nie było jednak takiego przepisu. Z treści obowiązującego wówczas § 4 ust. 2 r.i.p. wynikało jedynie jaki kurs należy stosować przy ustalaniu limitów określonych w przepisach § 2 ust. 1 i § 3 ust. 2 r.i.p., tj. że określone w tych przepisach wartości wyrażone w euro przelicza się na walutę polską po średnim kursie ustalonym przez Narodowy Bank Polski, na dzień 30 września roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym zawarto umowę.
W tej sytuacji należało przyjmować, że ten właśnie kurs (tj. średni kurs waluty obcej ustalony przez Narodowy Bank Polski, na dzień 30 września roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym zawarto umowę) należało przyjmować przy przeliczaniu wykazywanych w informacjach ORD-U wartości zobowiązań lub należności wyrażone w walucie obcej (np. w euro). Za przyjęciem takiego wniosku przemawia nie tylko brak odmiennego przepisu regulującego tę kwestię wprost, ale również fakt, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2010 r. obowiązuje ten sam kurs przeliczeniowy dla limitów określonych w euro oraz dla wartości zobowiązań i należności wykazywanych w informacjach ORD-U (co stanowi argument przemawiający za tym, że również do końca 2009 r. kurs ten powinien być w obu przypadkach taki sam).