Projekt ustawy o instrumentach wspomagających redukcję emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji

Dwa lata obowiązywania ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazw cieplarnianych i innych substancji pokazały, że nie spełnia ona wszystkich pokładanych w niej nadziei wynikających z transpozycji dyrektywy 2003/87/WE z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazw cieplarnianych we Wsplnocie oraz zmieniającej dyrektywę 96/61/WE oraz dyrektywy 2004/101/WE (Dz.U.U.L.03.275.32).

W obecnie obowiązujących przepisach prawnych nie było uregulowań dotyczących zasad zatwierdzania projektów wspólnych wdrożeń, zasad działania Krajowego Systemu Inwentaryzacji Emisji, zasad określania krajowych, regionalnych czy sektorowych limitów substancji wprowadzanych do powietrza.

Projekt ustawy o instrumentach wspomagających redukcję emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji ma na celu przede wszystkim doprecyzowanie przepisów i zapisanie ich w taki sposób, aby zapobiec problemom wynikającym z ich błędnej interpretacji, pojawiającym się w trakcie funkcjonowania systemu. W projekcie uporządkowano ponadto przepisy dotyczące funkcjonowania wspólnotowego i krajowego systemu handlu uprawnieniami do emisji. Nowa ustawa ma służyć również stworzeniu możliwości prawnych zbywania uprawnień do emisji w drodze aukcji z wykorzystaniem środków z tego zbywania na osiąganie celów, o których mowa w art. 2 Protokołu z Kioto. Spełniony został podstawowy cel transpozycji, a mianowicie ograniczenie wielkości emisji substancji wprowadzanych do powietrza, w tym w szczególności gazów cieplarnianych odpowiedzialnych za zmiany klimatu. W polskim systemie prawnym nie znajdowały się dotychczas przepisy określające wykorzystanie jednostek przyznanej emisji, redukcji emisji i poświadczonej redukcji emisji jak również zarządzanie jednostkami pochłaniania. Ustawa pozwala ustalić poziomy emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji, tworząc jednocześnie Krajowy System Inwentaryzacji Emisji i wskazując sposób opracowywania prognoz emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji.

We wspólnotowym systemie do dnia 31 grudnia 2007 r., po uzyskaniu zgody Komisji Europejskiej na wydanie dodatkowych uprawnień do emisji, Krajowy Administrator wydaje uprawnienia do emisji tym prowadzącym instalacje, którzy zwiększyli wielkość emisji w stosunku do ilości przyznanych uprawnień do emisji w wyniku działania siły wyższej, a uprawnienia te nie mogą być zbyte i przenoszone. Krajowy Rejestr Uprawnień do Emisji utworzony na mocy ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. staje się Krajowym Rejestrem w rozumieniu ustawy, uprawnienia do emisji wydane na mocy ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. stają się uprawnieniami w rozumieniu ustawy, a zezwolenia wydane na mocy ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. stają się zezwoleniami w rozumieniu ustawy. Ustawą należało również uregulować sprawy wszczęte przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończone decyzją ostateczną. W tych przypadkach stosuje się przepisy dotychczasowe, a z dniem wejścia w życie ustawy decyzje wydane na podstawie art. 47 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. wygasają, zaś postępowania wszczęte w sprawie wyrażenia zgody, o której mowa w art. 47 tamtej ustawy, umarza się.