Zgodnie z rozporządzeniem ministra klimatu i środowiska w sprawie cech jakościowo-wymiarowych drewna energetycznego, surowiec ten to drewno, które nie nadaje się do wykorzystania przemysłowego lub możliwości jego wykorzystania w sektorze innym niż energetyczny są ograniczone. Rozporządzenie nie dopuszcza możliwości przerobienia drewna pełnowartościowego na energetyczne np. poprzez jego zmielenie czy zrębkowanie.
Przepisy nie wprowadzają zakazu dla spalania drewna w indywidualnych gospodarstwach domowych, np. w kominkach.
W przypadku drewna okrągłego, aby mogło zostać uznane za energetyczne, musi spełniać następujące cechy: średnica dolna mniejsza niż 5 cm bez kory lub 7 centymetrów w korze, bez względu na długość drewna, albo długość do 2 m i średnica górna równa lub większa niż 5 cm bez kory lub 7 cm w korze. Musi też dodatkowo wystąpić co najmniej jedna z wymienianych wad - np. zbyt duża krzywizna, zgnilizna miękka, zwęglenie co najmniej 50 proc. powierzchni sztuki drewna.
Zobacz również: Spalanie niektórych rodzajów drewna bez wsparcia UE
Drewnem energetycznym są też pozostałości drzewne, których ze względów jakościowych nie można przyporządkować do innych sortymentów drewna, odpady drzewne lub pozostałości drzewne z produkcji rolniczej; produkty uboczne powstałe z przetworzenia drewna w celach niezwiązanych z wytworzeniem drewna energetycznego, ale jednocześnie niezanieczyszczone substancjami niewystępującymi naturalnie w drewnie. Są też nim odpady powstałe z przetworzenia drewna lub odpady drewnopochodne – pierwotnie zanieczyszczone substancjami niewystępującymi naturalnie w przyrodzie. Definicja obejmuje też drewno z upraw energetycznych, a także drewno pozyskane wskutek działań zaradczych wobec inwazyjnego gatunku obcego.
