Zarząd dróg i transportu zatwierdził projekt stałej organizacji ruchu w pasie drogowym, wprowadzając ograniczenie tonażowe. Zdaniem spółki zarząd bezprawnie ograniczył wjazd na jej nieruchomość pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej ponad 8 ton. Spółka argumentowała, iż sporny odcinek jest jedynym prawnie możliwym sposobem komunikacji działki z drogą publiczną, którym realizowane są dostawy do obiektu handlowego.
W odpowiedzi organ wskazał, że sporny odcinek jest ulicą lokalną, a wprowadzone ograniczenia uwzględniają jej parametry techniczne i uwarunkowania. Organizacja ruchu dopuszczająca ruch pojazdów powyżej 8 ton rzeczywistej masy całkowitej została wprowadzona wyłącznie na czas budowy sklepu należącego do spółki, a następnie przywrócona została aktualna i obowiązująca wcześniej organizacja ruchu.
WSA przypomniał, iż zakres i sposób podejmowanych przez właściwy organ działań w zakresie zarządzania ruchem reguluje rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U z 2003r. Nr 177, poz. 1729). Organizację ruchu wprowadza się poprzez zatwierdzenie przez właściwy organ zarządzający ruchem projektu organizacji ruchu, rozumianego jako dokumentacja sporządzona w tym celu. Rozporządzenie precyzyjnie wymienia elementy projektu organizacji ruchu przedstawianego do zatwierdzenia. Jednym z koniecznych elementów projektu jest opis techniczny zawierający charakterystykę drogi i ruchu na drodze. Ten element projektu stałej organizacji ruchu ściśle się wiąże z uzasadnieniem dla umieszczenia w drodze znaków drogowych wprowadzających ograniczenia tonażowe.
Zastosowany w sprawie znak B-18, oznaczający zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej ponad określony w znaku tonaż, stosuje się przed odcinkami dróg, których nośność jest niewystarczająca dla przejazdu pojazdów dopuszczonych do ruchu bez ograniczeń. Na znaku podaje się wartość wynikającą z rzeczywistej nośności obiektu lub drogi. W uzasadnionych przypadkach znak ten może być stosowany również w związku z istnieniem przy drodze obiektów zabytkowych lub innych, dla których wstrząsy wynikające z ruchu ciężkich pojazdów są szkodliwe.
Zatem w opinii WSA jedyną przesłanką umieszczenia znaku zakazu B-18 jest niewystarczająca nośność drogi. Lokalizacja opisanego znaku zakazu wymaga więc znajomości technicznych parametrów danej drogi i zbadania rzeczywistej jej nośności, które to elementy powinien zawierać projekt organizacji ruchu przewidujący wprowadzenie ograniczeń tonażowych. Opisowa część projektu zatwierdzonego kwestionowaną organizacją ruchu nie zawiera technicznego uzasadnienia dla wprowadzonego ograniczenia tonażowego, bowiem uzasadnienie dla lokalizacji znaku zakazu B-18 w ulicy zawiera się w jednym zdaniu opinii do projektu o treści: "Ze względu na lokalny charakter ulicy słusznym jest, aby na projektowanym z niej wyjeździe odbywał się tylko ruch samochodów ciężarowych".
Zdaniem WSA wprowadzenie ograniczenia tonażowego dla pojazdów poruszających się po ulicy nastąpiło bez zbadania rzeczywistej nośności drogi wyłącznie w interesie mieszkańców ulicy. Umknęło uwadze organu, że drogi publiczne nie są budowane i utrzymywane w interesie ograniczonej liczby użytkowników (mieszkańców danej ulicy), ale w interesie wszystkich użytkowników dróg, co potwierdza zasada powszechnej dostępności dróg publicznych wyrażona art. 1 ustawy o drogach publicznych. Według tej zasady z drogi publicznej może korzystać każdy zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych – uznał WSA.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 1 października 2013 r., sygn. akt II SA/Bk 438/13