Pytanie:
Zgodnie z art. 54 ust 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 687) - dalej u.b.a., sprzedawca detaliczny baterii samochodowych kwasowo-ołowiowych lub akumulatorów samochodowych kwasowo-ołowiowych jest obowiązany do pobrania od kupującego niebędącego przedsiębiorcą opłaty depozytowej oraz do potwierdzenia jej pobrania. Jak należy rozumieć ten przepis?

Czy oznacza to, że kupujący będący przedsiębiorcą nie musi oddać zużytego akumulatora? Czy sprzedawca nie pobiera opłaty depozytowej od przedsiębiorcy, ale musi on oddać zużyty akumulator? Co zrobić, jeśli kupujący będący przedsiębiorcą nie chce oddać zużytego akumulatora podczas zakupu nowego?

Czy jeśli kupujący jest przedsiębiorcą, to musi wystawić kartę przekazania odpadu w chwili zakupu akumulatora?

Jaka jest definicja przedsiębiorcy?

Czy należy obligatoryjnie wystawić przy zakupie fakturę VAT, a nie paragon, żeby kupujący stał się przedsiębiorcą? Co zrobić w sytuacji, gdy kupujący-przedsiębiorca nie chce faktury?

Odpowiedź:
Od dnia 1 stycznia 2015 r. zmieniono przepisy dotyczące pobierania kaucji za akumulatory, zgodnie z którymi nabywca akumulatorów kwasowo-ołowiowych, nabywając je, nie jest już obowiązany uiszczać opłaty depozytowej oraz oddawać do sklepu zużyty akumulator przy zakupie nowego. Poniżej zamieszczam odpowiedź na szczegółowe pytania.

Uzasadnienie:
Kupujący będący przedsiębiorcą przy zakupie nowego akumulatora kwasowo-ołowiowego nie płaci opłaty depozytowej oraz nie ma obowiązku zwrotu zużytego akumulatora do sklepu. Przedsiębiorca będący wytwórcą odpadów w postaci zużytych akumulatorów ma jednak kilka możliwości przekazania zużytych akumulatorów. Przepis art. 45. ust. 1 u.b.a. stanowi, że użytkownik końcowy jest obowiązany do przekazania zużytych akumulatorów samochodowych sprzedawcy detalicznemu akumulatorów samochodowych, podmiotowi prowadzącemu usługi w zakresie wymiany zużytych akumulatorów samochodowych, zbierającemu zużyte akumulatory samochodowe, prowadzącemu zakład przetwarzania zużytych akumulatorów samochodowych lub wprowadzającemu akumulatory samochodowe.

Ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21, z późn. zm.) - dalej u.o. - dopuszcza niesporządzanie karty przekazania odpadów, jeżeli jeden z posiadaczy odpadów nie jest objęty obowiązkiem prowadzenia ewidencji odpadów. Zgodnie z art. 66 ust. 4 u.o., zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji odpadów dotyczy m.in. podmiotów prowadzących nieprofesjonalne zbieranie odpadów, a więc i sklepy, które odbierają zużyte akumulatory kwasowo-ołowiowe. Dlatego też, przekazując zużyte akumulatory do sklepu, można (chyba że przedsiębiorca przekazujący odpady zdecyduje inaczej) nie wystawiać karty przekazania odpadu, potwierdzającej ich przekazanie.

Zgodnie z art. 6 pkt 12 u.b.a., przedsiębiorca rozumiany jest jako przedsiębiorca określony w przepisach ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 584) - dalej u.s.d.g. W art. 4 ust. 1 u.s.d.g. zdefiniowano natomiast przedsiębiorcę jako osobę fizyczną, osobę prawną i jednostkę organizacyjną niebędącą osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Obligatoryjne wystawienie przy sprzedaży akumulatorów kwasowo-ołowiowych faktury VAT, a nie paragonu, nie spowoduje, że kupujący stanie się przedsiębiorcą (patrz powyżej - definicja przedsiębiorcy). Fakt, że nabywający nie chce faktury, nie oznacza, że należy obciążyć go opłatą depozytową, ponieważ to, czy akumulator jest sprzedawany na fakturę VAT, czy też nie, nie jest jedynym wyznacznikiem, czy dany nabywca jest przedsiębiorcą, czy też nim nie jest.