Na wniosek parafii starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na poszerzenie cmentarza parafialnego. Właściciele nieruchomości sąsiednich zarzucili decyzji między innymi wydanie jej z naruszeniem art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 r. Nr 118, poz. 687 ze zm.), polegające na braku zgody właściwego inspektora sanitarnego.


Zdaniem WSA skarga zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie bowiem z treścią art. 1 ust. 3 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych, właściwe władze kościelne decydują o założeniu lub rozszerzeniu cmentarza wyznaniowego, które może nastąpić na terenie przeznaczonym na ten cel w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, po uzyskaniu zgody właściwego inspektora sanitarnego. Z treści tego przepisu wynika, że dopuszczalność realizacji wymienionego zamierzenia uzależniona jest od spełnienia dwóch podstawowych warunków: zgodności z ustaleniami planu miejscowego i zgody inspektora sanitarnego. Przepis ten nie wyjaśnia, na jakim etapie postępowania i w jakiej formie organ inspekcji sanitarnej wyraża zgodę na poszerzenie cmentarza. Zdaniem WSA wykładnia tego przepisu dokonana na płaszczyźnie celowościowej i systemowej prowadzi do wniosku, że zgoda inspektora sanitarnego winna być wyrażona w drodze decyzji po przeprowadzeniu odrębnego postępowania przed organem inspekcji sanitarnej najpóźniej do chwili wydania decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na rozbudowę cmentarza.


Wbrew stanowisku wojewody warunek uzyskania zgody nie może być uznany za spełniony w sytuacji, gdy organ inspekcji sanitarnej w trakcie trwania procedury planistycznej zmierzającej do uchwalenia planu miejscowego, obejmującego teren projektowanego cmentarza, zajmie określone stanowisko (wyrazi opinię, dokona uzgodnienia) projektu planu w zakresie spełnienia wymagań higienicznych i zdrowotnych. Stanowisko organu inspekcji sanitarnej w toku procedury planistycznej podejmowane jest na podstawie odrębnych przepisów (art. 17 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647) oraz art. 54 i 58 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm.) i nie zastępuje zgody na założenie lub rozszerzenie cmentarza, wyrażanej na podstawie art. 1 ust. 3 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych. Opinia sanitarna i uzgodnienie projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w ramach procedury planistycznej ma zupełnie odmienny charakter od wyrażenia zgody na realizację konkretnego zamierzenia inwestycyjnego, w tym wypadku rozszerzenia cmentarza. W takiej sytuacji bez znaczenia jest, że projektowany cmentarz lub cmentarz mający być poszerzony położony jest na terenie objętym uchwalonym planem, co do którego uprzednio organ inspekcji sanitarnej zajął określone stanowisko. Przyjęcie poglądu odmiennego czyniłoby zbędnym umieszczenie w art. 1 ust. 3 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych dodatkowego wymogu uzyskania zgody inspektora sanitarnego, skoro wystarczające byłoby powołanie się na przeznaczenie terenu pod cmentarz w uchwalonym planie miejscowym – podkreślił WSA.

Wyrok WSA w Gliwicach z 13 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 804/12, nieprawomocny