Powiatowy inspektor nadzoru budowlanego stwierdził, niezgodne z przepisami użytkowanie budynku należącego do wspólnoty mieszkaniowej. Zdaniem organu umieszczenie siatki winylowej z nadrukiem reklamowym na ścianie z oknami powodowało ograniczenie oświetlenia dziennego mieszkań, co w konsekwencji prowadziło do pogorszenie warunków użytkowych obiektu.

W odpowiedzi wspólnota poinformowała, iż zamontowana siatka reklamowa jest siatką zabezpieczającą w trakcie prowadzonych robót budowlanych, związanych z elewacją budynku. Została ona zamontowana zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, na podstawie dokonanego zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych nie wymagających pozwolenia na budowę, w odniesieniu do którego właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej nie wniósł sprzeciwu.

WSA uznał, iż nie przeprowadzono postępowania dowodowego w zakresie umożliwiającym wydanie zaskarżonej decyzji, nie wykazano bowiem dlaczego organ przyjął, iż na skutek działań wspólnoty budynek jest użytkowany w sposób zagrażający życiu i zdrowiu ludzi. Sąd stwierdził, iż w sprawie nie ustalono, czy siatka wraz konstrukcją wsporczą są zawieszone na terenie i w granicach nieruchomości należącej do wspólnoty, czy też zajmują pas drogowy. Z uzasadnienia decyzji organu I instancji wynikało tylko, że reklamy są umieszczone nad ciągiem pieszym, co może wskazywać, iż reklama jest zawieszona nad drogą publiczną. Skutkiem takiego stanu rzeczy może być udział w postępowaniu zarządcy drogi, i wyjaśnienie, czy inwestor legitymował się jego zgodą na zajęcie pasa drogowego po myśli art. 39 ust. 3, 40 ust. 1 ustawy o drogach publicznych.

WSA przypomniał, iż prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623) w odniesieniu do robót budowlanych wykonywanych w pasie drogowym (również w przestrzeni na drogą), a do takich robót należy zaliczyć zainstalowanie reklamy, nie wynika tylko ze zgody właściciela budynku położonego poza granicą pasa drogowego, chociaż zgoda taka inwestorowi również jest niezbędna, lecz z decyzji, wydanej przez zarządcę drogi, o której mowa w art. 40 ust. 1 ustawy o drogach publicznych.


Na podstawie: Wyrok WSA w Warszawie z 11 lipca 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 730/12, prawomocne