Na płoszenie kormoranów należy uzyskać zezwolenie RDOŚ na podstawie art. 56 ust. 2 pkt 1 i ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.) - dalej u.o.p. - oraz § 3 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U. Nr 220, poz. 2237) - dalej r.g.z.o.o. Oznacza to, że wędkarze nie mogą bez zezwolenia płoszyć kormoranów. Zezwolenie powinno odpowiadać wymogom art. 56 ust. 7 u.o.p.

Uzasadnienie

Kormoran czubaty (Phalacrocorax Aristotelis) oraz kormoran mały Phalacrocorax pygmeus są objęte ścisłą ochroną (pkt 191 i 192 załącznika nr 1 do r.g.z.o.o.). Natomiast kormoran czarny ((Phalacrocorax carbo), z wyjątkiem występującego na terenie stawów rybnych uznanych za obręby hodowlane, objęty jest ochroną gatunkowa częściową (pkt 8 załącznika 2 do r.g.z.o.o.).

W § 6 pkt 11 r.g.z.o.o. zabrania się płoszenia w stosunku do dziko występujących zwierząt należących do gatunków objętych ochroną. Zakaz nie jest jednak zakazem bezwzględnie obowiązującym, gdyż RDOŚ może dany gatunek wyłączyć spod zakazu, jeśli jest to uzasadnione. W tym przypadku zgoda na płoszenie wynika z konieczności ograniczenia poważnych szkód w gospodarce rybackiej.

Decyzja powinna wskazywać m.in. obwód rybacki, na którym będzie dozwolone płoszenie, osobę, która będzie dokonywała tego płoszenia (np. członek Polskiego Związku Łowieckiego, pan X, termin płoszenia oraz odległość od najbliższych zabudowań mieszkalnych i gospodarczych).

Alicja Brzezińska