Czy należy pobrać podatek u źródła w przypadku nabycia licencji na programy telewizyjne?

Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą zajmuje się produkcją filmów, programów telewizyjnych. Posiada ona także koncesję na rozpowszechnianie własnego programu telewizyjnego.

Pytanie:
1. W sierpniu 2014 r. zakupiła programy telewizyjne od spółki z Holandii. Faktura wystawiona jest na 9500 euro, z czego 8000 euro dotyczy praw do dalszego używania i rozpowszechniania programów, a 1500 euro dotyczy kosztów technicznego przegrania plików z programami.
Czy w przypadku tego typu transakcji podatnik jest zobowiązany do pobrania podatku u źródła?
Jeśli tak, to w jakiej wysokości?
2. W sierpniu 2014 r. zakupiła programy telewizyjne od spółki z Irlandii (Dublina). Faktura wystawiona jest na 6000 euro i dotyczy praw do dalszego używania i rozpowszechniania programów.
Czy w przypadku tego typu transakcji podatnik jest zobowiązany do pobrania podatku u źródła?
Jeśli tak, to w jakiej wysokości?

Odpowiedź:
W przypadkach opisanych w treści pytania polski przedsiębiorca, jako płatnik, winien rozliczyć podatek u źródła od wynagrodzeń wypłacanych za nabyte licencje. Jeżeli usługa techniczna – przegranie programów nie jest elementem składowym licencji, to nie jest od niej rozliczany podatek u źródła.
Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - dalej u.p.d.o.p., przychody uzyskiwane przez podmioty nie mające w Polsce siedziby ani zarządu z: odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), opodatkowane są zryczałtowanym, 20% podatkiem dochodowym od osób prawnych.
Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że jeżeli polski przedsiębiorca zakupił od zagranicznego kontrahenta prawa do rozpowszechniania programów telewizyjnych to wynagrodzenia jakie za tego rodzaju świadczenia są wypłacane definiują przychód, wobec których mają zastosowanie regulacje art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. Jeżeli usługa techniczna – przegranie programów nie jest elementem składowym licencji, to nie jest od niej rozliczany podatek u źródła gdyż przedmiotowo nie zawiera się on w art. 21 u.p.d.o.p.
W art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p. ustawodawca zastrzegł, że podatek u źródła pobierany jest (lub odpowiednio nie jest pobierany) z uwzględnieniem umów i unikaniu podwójnego opodatkowania. Skoro w analizowanym przypadku świadczącą w pkt 1 jest firma z Holandii, to zakładając, że przekazała ona polskiemu nabywcy certyfikat rezydencji, należy odwołać się do regulacji art. 12 umowy z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu – dalej "umowa". Ma on zastosowanie wobec przychodów z należności licencyjnych, przy czym określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
Biorąc pod uwagę powyższe należy przyjąć, że zapłaty jakie polski przedsiębiorca dokonuje w związku z nabyciem praw do emisji programów telewizyjnych stanowią należności licencyjne z art. 12 umowy. Wobec braku dodatkowych zastrzeżeń, które uzasadniałyby zastosowanie postanowień ust. 5-7 art. 12 umowy, należy przyjąć iż posiadając certyfikat rezydencji świadczącego polski nabywca winien rozliczyć od zapłaconych kwot (zapłaty za prawa) pięcioprocentowy polski podatek u źródła. Gdyby kontrahent nie przedłożył certyfikatu rezydencji, wówczas zastosowanie miałaby stawka wynikająca z polskiej ustawy podatkowej, tzn. 20%.
Identyczne opodatkowanie w zakresie praw do emisji programu winno być dokonane w przypadku nabycia prawa od firmy z Irlandii (umowa z Irlandią zawiera regulacje dotyczące usług technicznych ale nie ma to tutaj zastosowania).