W wprawie pojawił się spór o właściwość do rozpoznania wniosku o udzielenie pomocy finansowej na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych wnioskodawcy. Zarówno wójt gminy, w której był zameldowany ostatnio wnioskodawca jak i prezydent miasta, w którym wnioskodawca wynajmuje mieszkanie, nie uznali swojej właściwości do rozpoznania wniosku.
NSA przypomniał, iż zgodnie z art. 101 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r., poz. 182 ze zm.) właściwość miejscową gminy ustala się według ostatniego miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie.
Ustawa nie definiuje jednak samego pojęcia "miejsce zamieszkania" i dlatego należy posłużyć się definicją z Kodeksu cywilnego. Zgodnie z nim miejscem zamieszkania jest miejscowość, w której osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. Zatem o zamiarze stałego pobytu można mówić wtedy, gdy przeciętny obserwator może wyciągnąć wniosek, że określona miejscowość jest głównym ośrodkiem działalności danej osoby fizycznej.
W ocenie NSA podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sporu o właściwość ma fakt aktualnego miejsca zamieszkania wnioskodawcy.
Sąd zwrócił uwagę, iż wyrażenie zamiaru stałego pobytu nie wymaga złożenia oświadczenia woli. Wystarczy, że zamiar taki wynika z zachowania danej osoby w postaci skoncentrowania swojej aktywności życiowej w określonej miejscowości. Fakt, iż wnioskodawca wynajmuje mieszkanie w Poznaniu, w którym także pracuje wskazuje, że jego miejscem zamieszkania jest właśnie to miasto – uznał NSA.
Na podstawie:
Postanowienie NSA z 21 marca 2014 r., sygn. akt I OW 310/13, prawomocne