Pisaliśmy o tym również:
Stawka podatku zależy od faktycznego przeznaczenia i sposobu użytkowania gruntu





UCHWAŁA Nr 207/09
KOLEGIUM REGIONALNEJ IZBY OBRACHUNKOWEJ W ZIELONEJ GÓRZE
z dnia 4 listopada 2009 r.
(Gorzów Wielkopolski, dnia 19 listopada 2009 r.)
Na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 11 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 7 października 1992r. o regionalnych izbach obrachunkowych (j. t. Dz. U. z 2001r. Nr 55, poz. 577 z późn. zm.) oraz art. 91 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (j. t. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Zielonej Górze, po przeprowadzeniu postępowania nadzorczego w przedmiocie zgodności z prawem uchwały Nr XXXIV/184/09 Rady Miejskiej w Łęknicy z dnia 16 października 2009r. w sprawie ustalenia stawek podatku od nieruchomości na terenie miasta Łęknica, stwierdza: Nieważność w całości § 1 pkt 9 uchwały Nr XXXIV/184/09 Rady Miejskiej w Łęknicy z dnia 16 października 2009r. jako niezgodnego z dyspozycją art. 7, art. 217 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997r. Konstytucja RP (Dz. U. Nr 78, poz. 483) w związku z art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz z dyspozycja art. 5 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006r. Nr 121, poz. 844 z późn. zm.).
UZASADNIENIE
Przedmiotowa uchwała została doręczona tut. Izbie w dniu 22 października 2009r.
Oceniając zgodność jej postanowień z przepisami prawa, Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Zielonej Górze ustaliło, że zapis dokonany w § 1 pkt 9 przedmiotowej uchwały o treści: od gruntów przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę techniczno-produkcyjną z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej - 0,39zł od 1m2 powierzchni jest sprzeczny z dyspozycją art. 7, art. 217 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997r. Konstytucja RP (Dz. U. Nr 78, poz. 483) w związku z art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz z dyspozycja art. 5 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006r. Nr 121, poz. 844 z późn. zm.).

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 7 ustawy Konstytucja RP, organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Wywiedziona z przepisu prawa norma prawna - jest podstawą dla działania upoważnionego w tym przepisie organu.

Uszczegółowienie i rozwinięcie regulacji wynikającej z zasady ustrojowej wyrażonej w art. 7 Konstytucji RP wywieść można natomiast, jeżeli chodzi o stanowienie przepisów miejscowego prawa podatkowego przez organy stanowiące gmin wprost z art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym. To właśnie ten przepis stanowi, że do wyłącznej właściwości Rady Gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach podatków i opłat, jednakże organ stanowiący ma to czynić w granicach określonych w ustawach.
Zgodnie natomiast z art. 217 Konstytucji RP nakładanie podatków i innych danin publicznych, określanie podmiotów i przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy.
Granicę dopuszczalności działania Rady Gminy w tym zakresie wyznacza ustawa z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych.

Ustawa ta stanowi w art. 5 ust. 1, że to Rada Gminy określa w drodze uchwały wysokość stawek w podatku od nieruchomości, które nie mogą przekroczyć stawek maksymalnych określonych w ustawie.
Zgodnie z art. 5 ust. 2 Rada Gminy przy określaniu wysokości stawek może różnicować ich wysokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, w tym w szczególności uwzględniając: lokalizację, rodzaj prowadzonej działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie i sposób wykorzystania gruntu.
Zakwestionowany przez Kolegium zapis dotyczył nie faktycznego przeznaczenia gruntów, lecz ich przeznaczenia wynikającego z planu zagospodarowania przestrzennego. Tym samym stosowanie wymienionej w § 1 pkt 9 uchwały stawki uzależnione zostało, jedynie od zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a nie od faktycznego przeznaczenia gruntu przez podmiot ten grunt wykorzystujący oraz aktualnego sposobu wykorzystania gruntu.

Za uwzględnieniem faktycznego sposobu wykorzystania gruntu przy różnicowaniu stawek opowiada się orzecznictwo sądowe podkreślając, że o różnicowaniu stawek nie decydują cechy indywidualne podatnika ale sposób wykorzystywania gruntu i jego aktualne przeznaczenie m. in. wyrok NSA z 15 listopada 2002r. (III SA 2755/01) czy też niepublikowany wyrok NSA z dnia 9 września 2004r. (sygn. FSK 412/04).
Zatem - to nie wysokość stawki uchwalonej w § 1 pkt 9 badanej uchwały przesądziła o zakwestionowaniu ww. postanowienia, ale zróżnicowanie stawki, dokonane wyłącznie w oparciu o zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie uwzględniające faktycznego przeznaczenia i sposobu wykorzystania gruntu.

Z powyższych względów Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Zielonej Górze orzekło jak w sentencji niniejszej uchwały.

Na niniejszą uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Zielonej Górze, w zakresie stwierdzenia nieważności postanowienia badanej uchwały - służy gminie prawo złożenia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp., za pośrednictwem tut. Kolegium, w terminie 30 dni od daty doręczenia uchwały.