Czy skarżący ma rację w ww. kwestii?

Odpowiedź
Jeżeli zarządca drogi realizuje zamierzenie inwestycyjne w trybie specustawy drogowej, przebieg drogi nie musi być zgodny z ustaleniami planu miejscowego.

Uzasadnienie
W świetle art. 11i ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194 z późn. zm.) dalej u.r.i.d.p. przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie stosuje się w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej. Z przedmiotowej regulacji wynika, że decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej może być wydana niezależnie od tego, czy dany teren jest objęty planem miejscowym, zaś ustalenie lokalizacji drogi publicznej w tej decyzji może nastąpić niezależnie od zgodności z ustaleniami tego planu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 września 2009 r., II SA/Wr 137/09). Generalnie zatem wszelkie zasady wynikające z ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647) – dalej u.p.z.p. nie mają zastosowania do spraw regulowanych przez analizowaną ustawę. Należy wyprowadzić konkluzję, że decyzja ta może ingerować w uprzednie ustalenia planu miejscowego i niekoniecznie musi być z nimi zgodna. W szczególności w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 9 lutego 2010 r., II SA/Ol 1017/09, stwierdzono, że ustalenia planu powinny być w miarę możliwości brane pod uwagę przy wydawaniu decyzji zezwalającej na realizację drogi, ale nie mają one charakteru wiążącego.

Trafnie zwrócono ponadto uwagę w uzasadnieniu cytowanego już wyroku WSA we Wrocławiu, II SA/Wr 137/09, że "lokalizację drogi można ustalić nie wyłącznie w drodze tej decyzji, lecz przede wszystkim w planie miejscowym (art. 4 ust. 1 w związku z art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w związku z art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a także art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. i § 4 pkt 9 lit. a i b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - Dz. U. Nr 164, poz. 1587). Konsekwencją ustalenia przeznaczenia terenu pod drogę publiczną w planie miejscowym jest możliwość dokonania podziału nieruchomości (art. 97 ust. 3 pkt 1 u.g.n.) i nabywania lub wywłaszczenia części przeznaczonych pod drogi (art. 112 ust. 1 w zw. z art. 6 pkt 1 u.g.n.), a także uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane).

Lokalizacja drogi publicznej może być dokonywana albo w sposób określony w specustawie drogowej (a wówczas ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz akty wykonawcze do tej ustawy nie znajdują zastosowania), albo w sposób określony w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tj. w planie miejscowym lub w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego". Powyższy pogląd opiera się na literalnym brzmieniu art. 11i ust. 2, który wyłącza stosowanie u.p.z.p., ale jedynie w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej. Jeżeli zatem zarządca drogi realizuje zamierzenie w trybie specustawy drogowej, jej przebieg nie musi być zgodny z ustaleniami planu miejscowego.