Starosta zatwierdził lokalizację inwestycji po granicy z działkami sąsiednimi. Organ powołał się na uchwałę rady miejskiej w sprawie zatwierdzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dopuszczającą usytuowanie budynków m.in. gospodarczych po granicy z działkami sąsiednimi. Organ stwierdził, że taka lokalizacja budynku i jego parametry nie będą naruszać warunków zawartych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2002 r., nr 75, poz. 690). Zdaniem starosty nie spowoduje to zacienienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, nie będzie również ograniczona możliwość zagospodarowania działek sąsiednich.


W wyniku odwołań właścicieli nieruchomości sąsiednich wojewoda uchylił decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Zdaniem organu odwoławczego, organ I instancji dokonując odstępstwa od konieczności spełnienia wymogów z § 12 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, organ oparł się jedynie na zapisie planu miejscowego, który dopuszcza sytuowanie budynków gospodarczych ze ścianami bez otworów okiennych i drzwiowych i wysokości do 7 m bezpośrednio przy granicy działek. Zdaniem wojewody organ winien wykazać szczególne okoliczności, które uzasadniałyby taką lokalizację budynku gospodarczego.
WSA wskazał, iż art. 5 ustawy Prawo budowlane stanowi o tym, że obiekt należy projektować i budować m.in. w sposób określony w przepisach techniczno – budowlanych. Do takich przepisów należy rozporządzenie w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W rozporządzeniu zostało zawarte unormowanie, które zezwala na sytuowanie budynku w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu miejscowego.

Pełna treść artykułu dostępna jest w serwisie ABC Budownictwo>>