Wnioskodawca wystąpił do miejskiego ośrodka pomocy społecznej o przyznanie miedzy innymi zasiłku celowego na pokrycie kosztów pobytu w hotelu, zakup środków czystości i higieny oraz rzeczy codziennego użytku. W odpowiedzi dyrektor ośrodka przyznał wsparcie finansowe wnioskodawcy jednak w niższej wysokości. Dyrektor argumentował, że żądana przez wnioskodawcę pomoc jest niewspółmierna do kwot jakie pozostają w dyspozycji organu. W odwołaniu od decyzji wnioskodawca zażądał przyznania wyższego zasiłku.


WSA rozpatrując sprawę przypomniał, że organ rozpoznając wniosek o przyznanie zasiłku celowego musi mieć na względzie nie tylko interes osoby wnioskującej, lecz także interes innych osób będących w trudnej sytuacji materialnej. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej , potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. Z treścią tego przepisu koresponduje art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego , w świetle którego, organ administracji publicznej działający na podstawie przepisów prawa materialnego przewidujących uznaniowy charakter rozstrzygnięcia, obowiązany jest załatwić sprawę w sposób zgodny ze słusznym interesem obywatela, jeśli nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny, ani nie przekracza to możliwości organu wynikających z przyznanych mu uprawnień i środków. Z regulacji tej wynika zatem domniemanie pozytywnego załatwienia sprawy, od którego można odstąpić dopiero wówczas, gdy w uzasadnieniu decyzji wykaże się, że takie załatwienie sprawy kolidowałoby z interesem społecznym lub przekraczałoby możliwości organu.



W ocenie WSA wbrew stanowisku skarżącego jego trudna sytuacja finansowa nie mogła stanowić wyłącznego kryterium uwzględnianego przy rozstrzyganiu sprawy. O możliwościach świadczenia pomocy społecznej decydują nie tylko potrzeby skarżącego i cel pomocy, ale również możliwości finansowe ośrodka i potrzeby innych osób, objętych jego pomocą. Organ pomocy musi uwzględniać fakt, że ograniczone środki finansowe, jakimi dysponuje, winny trafić do jak największej liczby osób potrzebujących. Nie może zatem swojej pomocy skoncentrować na finansowaniu potrzeb tylko jednej osoby, choćby jej sytuacja materialna czy też zdrowotna była najtrudniejsza. Organ ma obowiązek dokonać oceny nie tylko sytuacji materialnej skarżącego, ale także ilości i rodzaju skierowanych do niego form pomocy. Środki na pomoc społeczną muszą zabezpieczyć potrzeby związane z całym rokiem i uwzględniać potrzeby wszystkich podopiecznych, w tym tych gospodarstw domowych, gdzie na utrzymaniu są uczące się dzieci, a dochody rodziny są znacznie poniżej minimum socjalnego – podkreślił WSA.

Na podstawie:

Wyrok WSA w Olsztynie z 28 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Ol 164/13, nieprawomocny

Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.)
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2013 r., poz. 267)