Spółka wystąpiła do prezydenta o zwrot nadpłaty za wydanie karty pojazdu. Sprawa dotyczyła opłaty wniesionej w dniu 17 listopada 2004 r.
Prezydent zakwalifikował pismo spółki jako wniosek o zwrot nadpłaty. W związku z tym w ocenie organu prawo złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty i jej zwrot już się przedawniło.
Spółka złożyła skargę do sądu administracyjnego.
WSA rozpatrując sprawę, powołał się na uchwałę z dnia 6 czerwca 2012 r. Sądu Najwyższego. W uchwale sąd stanowczo stwierdził, iż od dnia 1 stycznia 2010 r. opłata za wydanie karty pojazdu, stanowi w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, środki publiczne będące nieopodatkowanymi należnościami budżetowymi o charakterze publicznoprawnym.
Nie ma to zastosowania do opłat nienależnie pobranych przed tym dniem i podlegających zwrotowi.
Nie będą to nadpłaty w myśl przepisów Ordynacji podatkowej, gdyż takimi stały się dopiero po dniu 1 stycznia 2010 r., lecz świadczenia pieniężne pobrane bez podstawy prawnej, która została zakwestionowana przez powołane orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunału Konstytucyjnego i Sądu Najwyższego.
Konsekwencja przyjętego przez sąd stanowiska jest konieczność zachowania dotychczasowego trybu rozstrzygania przez organ w przedmiocie zwrotu nadpłaty za kartę pojazdu w formie aktu lub czynności, na które następnie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
To też oznacza, iż tego rodzaju nadpłata nie jest nadpłatą w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej i nie znajduje do niej zastosowania przepis, zgodnie z którym prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego – wyjaśnił WSA.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Warszawie z 15 czerwca 2015 r., sygn. akt VII SA/Wa 2307/14, nieprawomocny