WSA w Gliwicach po rozpoznaniu skargi na bezczynność prezydenta miasta, zobowiązał go do wydania w terminie 2 miesięcy rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku skarżących o wydanie warunków zabudowy terenu. Po zwrocie akt, czynności prezydenta miasta ograniczyły się, do dwukrotnego zawieszenia postępowania, przy czym SKO za każdym razem uchylało postanowienia organu I instancji. Orzekając w sprawie WSA w Gliwicach wymierzył prezydentowi miasta grzywnę za niewykonanie orzeczenia.

W skardze kasacyjnej prezydent miasta podkreślił, iż wydał postanowienie o zawieszeniu postępowania na podstawie art. 45 ust. 1 w związku z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.). Przepisy te określają podstawy obligatoryjnego zawieszenia. Na poparcie swego stanowiska co do zasadności i prawidłowości zawieszenia postępowania administracyjnego w skardze kasacyjnej powołał wyroki sądów administracyjnych, uznających, że zawieszenie w zakresie przewidzianym prawem nie jest bezczynnością.

NSA rozpatrując skargę kasacyjną stwierdził, iż stosownie do art. 35 § 5 Kodeksu postępowania administracyjnego  okresów zawieszenia postępowania nie wlicza się do terminów załatwienia spraw, o których to terminach mowa w art. 35 § 2 i 3. Jednakże termin wyznaczony przez sąd administracyjny w wyroku jest terminem dodatkowym w stosunku do terminów z art. 35 § 2 i 3 Kodeksu postępowania administracyjnego i nie tylko nie może być przedłużony, ale w terminie tym nie można - co do zasady - zawieszać postępowania, chyba że zachodzą obligatoryjne podstawy zawieszenia lub zostanie złożony zgodny wniosek stron. Dopuszczenie do możliwości zawieszania postępowania, czasem kilkakrotnego czyniłoby zupełnie iluzorycznym ustalony przed sąd termin załatwienia sprawy i wywoływało konsekwencje w postaci pozbawienia wyroku sądu skuteczności.

NSA podkreślił, iż uprawomocnienie się wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność organu i określającego termin zakończenia postępowania pozbawia organ możliwości dalszego przedłużania postępowania administracyjnego. Wykonanie wyroku lub załatwienie sprawy po wniesieniu skargi o wymierzenie grzywny z powodu niewykonania wyroku sądu nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania lub oddalenia skargi (art. 154 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)). Ustawodawca jednoznacznie powiązał obowiązek sądu administracyjnego nałożenia grzywny z upływem terminu wyznaczonego wcześniej przez Sąd uwzględniający skargę na bezczynność. Dlatego zawieszenie postępowania administracyjnego z naruszeniem art. 97 Kodeksu postępowania administracyjnego przez organ administracyjny, który prawomocnym wyrokiem uwzględniającym skargę na bezczynność został zobowiązany do załatwienia sprawy, jest przesłanką nałożenia grzywny przez sąd. Nie jest to grzywna w celu przymuszenia (w rozumieniu art. 119 i nast. ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ) i nie staje się bezprzedmiotowa przez wydanie nakazanej decyzji po upływie terminu wskazanego przez Sąd, a tym bardziej nie może być przesłanką uwzględnienia skargi kasacyjnej z powodu wydania decyzji po wydaniu zaskarżonego wyroku.

NSA wskazał również, iż bez znaczenia dla odpowiedzialności organu pozostaje, jakiego rodzaju przyczyny - zależne od organu - stały się powodem niewykonania prawomocnego wyroku Sądu. Jedynie bowiem wówczas, gdyby opóźnienia w wykonaniu wyroku nastąpiły z winy strony lub z przyczyn niezależnych od organu, nie byłoby podstaw do uznania, że organ pozostaje w bezczynności. Przez niewykonanie wyroku należy rozumieć pozostawanie w bezczynności w podjęciu lub kontynuacji postępowania administracyjnego mającego na celu zakończenie sprawy decyzją administracyjną lub w innej formie przewidzianej prawem.

NSA oddalił skargę kasacyjną.

Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.)
Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.)



Przydatne materiały:
Wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 2009 r., sygn. akt II OSK 564/08