Wójt odmówił spółce ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrociepłowni na biogaz. Organ uznał, że wnioskowana inwestycja nie spełnia warunku tzw. dobrego sąsiedztwa, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717 z późn. zm.). Zdaniem organu choć w obszarze analizowanym znajdują się nieruchomości zabudowane, to jednak zabudowa na nich istniejąca ma przede wszystkim charakter rozproszonej zabudowy zagrodowej i w mniejszym stopniu - mieszkaniowej. Ten rodzaj zabudowy różni się od zabudowy produkcyjnej, którą wnioskodawca planuje realizować.

Spółka wniosła odwołanie od decyzji. Organ odwoławczy uznał jednak, iż decyzja jest prawidłowa. Zdaniem SKO, elektrociepłownia na biogaz, mimo że ma korzystać z biomasy pochodzenia rolniczego, nie zapewni zachowania ładu przestrzennego na analizowanym obszarze. W konsekwencji, budowa tego kompleksu byłaby sprzeczna z tzw. zasadą dobrego sąsiedztwa, określoną w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy. To zaś uzasadniło wydanie decyzji odmawiającej ustalenia warunków zabudowy dla takiej inwestycji.

WSA przypomniał, iż zgodnie z treścią art. 59 ust. 1 zdanie 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia warunków uregulowanych w art. 61 ust. 1 przywołanej ustawy, z których pkt 1 wymaga, aby co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. W świetle art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, do inwestycji polegającej na realizacji linii kolejowych, obiektów liniowych i urządzeń infrastruktury technicznej nie stosuje się wymogów z art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2. Z uwagi bowiem na specyfikę tych inwestycji zwykle nie może być mowy o dostosowaniu cech zabudowy powstającej do cech zabudowy istniejącej.

WSA uznał, iż charakter obiektów i robót budowlanych, które inwestor zamierza wybudować w przeważającej większości wymaga spełnienia warunku dobrego sąsiedztwa, zawartego w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy. Planowane zamierzenie wymaga oceny w całości. Winno być postrzegane jako kompleks architektoniczny, ponieważ decyzja o warunkach zabudowy akceptuje zmianę zagospodarowania terenu spowodowaną budową obiektów oraz robót budowlanych, a nie finalny produkt otrzymany na skutek zrealizowanej inwestycji, jaką jest energia pozyskiwana z produktów odnawialnych. Zamierzenie polegające na budowie elektrowni na biogaz, na którą składają się konkretne obiekty budowlane, wymaga spełnienia przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) Przyjmując przeciwne wnioskowanie, każda budowa zakładu służącego do produkcji energii, który obejmowałby kompleks obiektów budowlanych z zapleczem technicznym, stanowiłaby obejście warunku dobrego sąsiedztwa – podkreślił WSA.


Na podstawie: Wyrok WSA w Bydgoszczy z 3 października 2012 r., sygn. akt II SA/Bd 696/12, nieprawomocny