Właścicielka pojazdu wniosła zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, dotyczące nieuiszczenia opłaty za parkowanie samochodu w strefie płatnego parkowania. W uzasadnieniu wskazała, że wystawca tytułu egzekucyjnego nie udowodnił swego roszczenia związanego z opłatą parkingową. Właścicielka podkreśliła, że pojazdem tym nie jeździ, tak więc nastąpił błąd co do osoby zobowiązanej.


Dyrektor zarządu infrastruktury miejskiej, działający z upoważnienia burmistrza miasta jako wierzyciel – uznał zarzuty właścicielki pojazdu za nieuzasadnione. Podkreślił, że w razie nieuiszczenia opłaty za parkowanie, obowiązek jej uiszczenia obciąża – co do zasady – właściciela pojazdu. To na właścicielu spoczywa obowiązek udowodnienia faktu, z którego wywodzi on korzystne dla siebie skutki prawne. Właściciel pojazdu może uwolnić się od konieczności uiszczenia opłaty, jednak tylko pod warunkiem wskazania osoby kierowcy. Organ podkreślił, iż skarżąca była wzywana do dobrowolnego uiszczenia opłat za parkowanie, jednak nie wskazała kierowcy pojazdu.


W odpowiedzi właściciela pojazdu złożyła zażalenie do SKO. Uznała bowiem, że tytuł wykonawczy wystawiony został przedwcześnie, zanim wierzyciel udowodnił swoje roszczenie.

Zdaniem SKO nie wskazanie przez zobowiązaną osoby, która parkowała pojazd spowodowało, że sama zobowiązana ponosi odpowiedzialność za nie uiszczenie opłaty parkingowej – jako właścicielka pojazdu. Samo zaprzeczenie parkowania nie powoduje przeniesienia ciężaru dowodu na wierzyciela.

WSA rozpatrując sprawę uznał, iż postanowienie SKO wydane zostało z naruszeniem art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., przez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu, bowiem stanowisko dyrektora zarządu infrastruktury miejskiej wydane w trybie art. 34 § 1 ustawy z 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005r., nr 229, poz. 1954, działającego z upoważnienia burmistrza miasta - nie jest stanowiskiem wierzyciela w rozumieniu art. 1a pkt 13 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

WSA zwrócił uwagę, iż delegacja ustawowa zawarta w art. 13f ust. 2 ustawy z 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007r., nr 19, poz. 115), mówiąca, że rada miasta określa wysokość opłaty dodatkowej za nieuiszczenie opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania oraz sposób jej pobierania, nie uprawnia jej do upoważnienia dyrektora zarządu dróg, a w rozpatrywanej sprawie dyrektora infrastruktury miejskiej, do występowania w roli wierzyciela w sprawach dotyczących opłat dodatkowych za nieuiszczenie opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania.

Faktem jest, że obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu (w tym opłaty dodatkowej) powstaje z mocy prawa, bez potrzeby konkretyzacji tego obowiązku w drodze decyzji. Po stronie zarządcy drogi nie powstaje obowiązek doręczania właścicielowi pojazdu takiej decyzji. Sporządzane przez inspektora SPP w razie stwierdzenia nieuiszczenia opłaty za postój "zawiadomienie", dokumentuje jedynie fakt nieuiszczenia opłaty, a zarazem informuje właściciela pojazdu o powstałym obowiązku dokonania opłaty, co powoduje powstanie obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej, lecz nie nakłada tego obowiązku. Oznacza to, że burmistrz miasta nie utracił roli wierzyciela, w rozumieniu art. 1a pkt 13 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Zarząd infrastruktury miejskiej jest jedynie jednostką organizacyjną gminy, nie jest organem w rozumieniu prawa administracyjnego, nie jest również podmiotem uprawnionym do żądania wykonania obowiązku w rozumieniu postępowania egzekucyjnego w administracji – uznał WSA.

Wyrok WSA w Gdańsku z 19 lutego 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 1201/12, nieprawomocny