Sprawa dotyczyła decyzji kasacyjnej organu odwoławczego, wydanej na podstawie art. 233 § 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).

WSA podkreślił, iż z art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej wynika, że decyzja uchylająca w całości rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji i przekazująca sprawę do ponownego rozpatrzenia może być wydana wyłącznie, gdy spełnione zostaną przesłanki wymienione w cytowanym przepisie, tj. wówczas gdy organ pierwszej instancji w ogóle nie przeprowadził postępowania dowodowego, albo przeprowadzone postępowanie nie jest wystarczające do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i brak jest podstaw do zastosowania w postępowaniu odwoławczym art. 229 Ordynacji podatkowej, tj. przeprowadzenia przez organ odwoławczy dodatkowego, uzupełniającego postępowania dowodowego, a albo zlecenia przeprowadzenia organowi, który wydał decyzję. Przepis ten stanowi swego rodzaju wyłom w przyjętej w ordynacji podatkowej konstrukcji postępowania odwoławczego, którego celem jest ponowne rozpatrzenie sprawy podatkowej przez organ odwoławczy. Wydanie decyzji kasacyjnej i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji jest wyjątkiem od zasady merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, a zatem niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej. Stosując wskazany przepis organ odwoławczy musi w uzasadnieniu decyzji kasacyjnej przekonująco uzasadnić istnienie przesłanek w nim wymienionych oraz wskazać z jakich przyczyn nie zastosował art. 229 Ordynacji podatkowej.

WSA podkreślił, iż dokonując kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji należy zatem ocenić, czy organ odwoławczy mógł rozstrzygnąć sprawę merytorycznie na podstawie materiału dowodowego zebranego przez organ pierwszej instancji i ewentualnie, uzupełnionego po wniesieniu odwołania, czy też ustalenie istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części. Zdaniem WSA rozpatrującego sprawę, SKO nie wyjaśniło, czy rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części. Omówiono jedynie przyczyny uchylenia decyzji organu I instancji, bez przedstawienia argumentacji, dlaczego organ I instancji winien następnie rozpoznać sprawę.

WSA zwrócił uwagę, iż aktach podatkowych znajduje się oświadczenie skarżącego wyjaśniające, że dom został mu użyczony do korzystania przez jego brata na czas nieokreślony. Jak stwierdziło samo SKO, oznacza to, że skarżący nie dysponuje nieruchomością jak właściciel w rozumieniu art. 366 k.c. Skoro organ ze złożonego oświadczenia wywiódł jednoznaczny wniosek o braku samoistnego posiadania działki przez skarżącego, niezrozumiałe jest zdaniem WSA, nakazywanie organowi pierwszej instancji dokonywania ponownej, dogłębnej analizy oświadczeń składanych przez skarżącego. Ewentualna konieczność dokonania oceny zgromadzonych dowodów, nie uzasadnia przekazania przez organ odwoławczy sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji. Obowiązek ten ciąży bowiem także na organie orzekającym w drugiej instancji – podkreślił WSA.

Na podstawie: Wyrok WSA w Białymstoku z 7 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Bk 201/12, nieprawomocny