W tej sprawie powodowie domagali się unieważnienia umowy kredytu hipotecznego z powodu sprzeczności jej zapisów z obowiązującym prawem i oświadczenia woli ze strony banku ( art. 69 prawa bankowego).
Natychmiastowa spłata kredytu
Strony zawarły umowę w kwocie 134 tys. zł we frankach szwajcarskich a wypłacanego w złotych polskich. Środki z kredytu były przeznaczone na potrzeby budowy mieszkania i spłatę zobowiązań kredytowych. Powodom wypłacono w złotych 272 tys. 600 zł jako równowartość kredytu. Natomiast spłata wynosiła 5 tys. 400 zł miesięcznie.
Czytaj: Sędzia Bednarczyk: SN może odpowiedzieć na pytania o kredyt denominowany>>
Od 2017 r. zaczęły występować trudności ze spłatą kredytu, a 6 lutego 2018 r. zadłużenie wobec banku wynosiło 94 tys. franków. Bank wypowiedział umowę kredytu i cała kwota kredytu z odsetkami stała się natychmiast wymagalna, czyli 6 tys. 707 franków.
Pozwani zakwestionowali żądaną sumę i sposób wypowiedzenia. Sąd I instancji przyjął, że przeliczenie kursu było niejasne, ale umowy nie można unieważnić na podstawie art. 58 par. 1 kc.. Dlatego, że treść umowy była negocjowana indywidualnie.
Sąd oddala powództwo
Sąd Okręgowy 28 lutego 2019 r. oddalił powództwo. Od rozstrzygnięcia powodowie wnieśli apelację, zaskarżając orzeczenie i domagając się zmiany rozstrzygnięcia.
Apelację złożyli powodowie. Zarzucili oni orzeczeniu sądu I instancji naruszenie art. 69 ust. 1 Prawa bankowego poprzez uznanie, że ważna jest umowa kredytu, w której kwota oddawana do dyspozycji kredytobiorcy nie została wyraźnie określona. Ponadto wskazali na naruszenie art. 385 (1) kc poprzez niezastosowanie przewidzianej w nim sankcji niezwiązania klauzulami abuzywnymi.
Przy rozpoznawaniu apelacji Sąd Apelacyjny powziął wątpliwość, czy w sprawie między konsumentem a bankiem o ustalenie nieważności w całości - umowy kredytu hipotecznego formalnie zawartego w walucie obcej (CHF) a wypłaconego i spłacanego w walucie polskiej, Sąd w ramach postępowania apelacyjnego - w sytuacji ustalenia, że część postanowień umowy stanowi niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385 (1) k.c., może orzec, iż tylko określone postanowienia umowy (a nie cała umowa) są bezskuteczne lub nieważne?
Sąd II instancji zauważył przy tym, że ostatnio w doktrynie i orzecznictwie pojawił się pogląd, iż eliminacja niedozwolonej klauzuli związanej z przeliczaniem świadczenia nie prowadzi do upadku i nieważności umowy w pozostałym zakresie ( np. wyrok SN z 4 kwietnia 2019 r. III CSK 159/17 i z 9 maja 2019 r. I CSK 242/18).
Sprawę rozpozna Izba Cywilna 15 września, nie 11 września gdyż na ten termin rozprawe odwołano br.
Sygnatura akt III CZP 87/19
