Sprawa dotyczy dwóch obywateli Rumunii, którzy zawarli z Raiffeisen Bank i BRD Groupe Société Générale umowy kredytu konsumenckiego. Po dokonaniu spłaty kredytu w całości wnieśli do sądu powództwo o stwierdzenie nieuczciwego charakteru niektórych w arunków tych umów, przewidujących zapłatę prowizji oraz miesięcznej opłaty za zarządzanie, a także możliwość zmiany stopy oprocentowania przez bank.
Raiffeisen Bank i BRD Groupe Société Générale wskazały, że w dniu wniesienia wspomnianego powództwa powodom nie przysługiwał już status konsumenta z uwagi na to, że umowy kredytu wygasły w związku z pełnym ich wykonaniem i nie mieli już oni prawa do wniesienia powództwa do sądu.
Czytaj w LEX: Dochodzenie roszczeń w sprawie tzw. kredytów frankowych >
Czytaj także: Prowizja za wcześniejszą spłatę kredytu - prokuratura kieruje skargę nadzwyczajną>>
Sąd uznał racje klientów
Rumuński sąd jednak stwierdził, że okoliczność, iż dana umowa została w pełni wykonana, nie stoi na przeszkodzie zbadaniu nieuczciwego charakteru jej warunków oraz uznał, że warunki wspomnianych umów były nieuczciwe. Sąd ten nakazał w związku z tym obu instytucjom bankowym zwrot kwot zapłaconych przez byłych klientów na podstawie owych warunków, wraz z ustawowymi odsetkami.
Pytanie o czas na wniesienie pozwu
Raiffeisen Bank i BRD Groupe Société Générale wniosły apelację od tych orzeczeń. Sąd okręgowy, do którego one trafiły zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy po tym, jak dana umowa została w pełni wykonana, dyrektywa 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich ma nadal zastosowanie oraz czy powództwo o zwrot kwot nienależnie zapłaconych na podstawie warunków uznanych za nieuczciwe podlega trzyletniemu terminowi na jego wytoczenie, który zaczyna biec od dnia wygaśnięcia umowy.
Możliwe prawo krajowe, ale zgodne z unijnym
W ogłoszonym 9 lipca br. wyroku Trybunał przypomniał, że obowiązek odstąpienia od stosowania przez sąd krajowy nieuczciwego warunku umowy nakazującego zapłatę kwot, które okazują się nienależne, pociąga za sobą zwrot tych kwot. Trybunał zauważył jednak, że w braku uregulowań prawa Unii w danym zakresie, do wewnętrznego porządku prawnego każdego państwa członkowskiego należy ustanowienie szczegółowych zasad proceduralnych dotyczących środków zaskarżenia mających na celu zapewnienie ochrony praw obywateli Unii.
- Zasady te nie mogą być jednak mniej korzystne od zasad dotyczących podobnych środków istniejących w prawie krajowym (zasada równoważności) ani czynić wykonywania praw przyznanych przez porządek prawny Unii praktycznie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym - podkreślił Trybunał Sprawiedliwości.