Skargę do Trybunału wniósł obywatel Rosji, który podjął próbę ucieczki z jednostki wojskowej w czasie odbywania obowiązkowej służby wojskowej. Skarżący został złapany i zmuszony - pod pretekstem środka prewencyjnego - do rozebrania się do naga (miało to go powstrzymać przed kolejną ucieczką w drodze powrotnej do jednostki wojskowej). Skarżący został również ukarany publiczną naganą, którą także miał odebrać nago (jedynie w bieliźnie), w czasie apelu, w obecności innych żołnierzy. Przed Trybunałem skarżący zarzucił, iż takie traktowanie było nieludzkie i poniżające, i stanowiło naruszenie zakazu z art. 3 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał zgodził się z tą argumentacją i stwierdził złamanie Konwencji. Trybunał przypomniał, iż Konwencja zabrania nieludzkiego i poniżającego traktowania w sposób bezwarunkowy, bez względu na to, czy dotyczy ono osób cywilnych, czy żołnierzy w służbie wojskowej. Sama służba wojskowa oczywiście związana jest z określonymi niedogodnościami (włącznie z sankcjami koniecznymi dla utrzymania dyscypliny wojskowej), które sprawiają, że życie żołnierza jest bardziej wymagające niż życie cywila - niedogodności te nie mogą jednak przekraczać określonego progu dolegliwości, za którym zaczyna się niedozwolone traktowanie. Trybunał stwierdził, iż właśnie taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie.

Skarżący został zmuszony do rozebrania się dwukrotnie - raz w czasie odprawy przed przełożonymi, raz na apelu, w obecności wszystkich żołnierzy ze swej jednostki. Władze rosyjskie twierdziły, iż rozebranie skarżącego za pierwszym razem, tuż po złapaniu go po próbie ucieczki, miało zagwarantować, że skarżący nie ucieknie ponownie w czasie powrotu do bazy wojskowej. Jeżeli chodzi rozkaz rozebrania się po raz drugi, w czasie apelu i w obecności innych żołnierzy, rząd rosyjski nie przedstawił żadnego usprawiedliwienia tego faktu. Trybunał uznał argumenty władz rosyjskich za niewystarczające. Biorąc pod uwagę młody wiek żołnierza (skarżący miał zaledwie 19 lat, kiedy został publicznie upokorzony przed swoimi towarzyszami broni), specyfikę stosunków panujących pomiędzy samymi żołnierzami oraz żołnierzami a ich przełożonymi w toku odbywania obowiązkowej służby wojskowej, jak i zważywszy na zupełny brak racjonalnego uzasadnienia zastosowanego środka, skarżący został potraktowany poniżająco, z naruszeniem art. 3 Konwencji.

Tak wynika z wyroku Trybunału z 12 marca 2015 r. w sprawie nr 31305/09, Lyalyakin przeciwko Rosji