Powód domagał się orzeczenia na podstawie weksla, nakazem zapłaty, iż dwaj pozwani mają zapłacić na jego rzecz kwotę niemal 110.000 zł z odsetkami.

Sąd Okręgowy w Warszawie wydał nakaz zapłaty, uwzględniający żądanie pozwu. Jeden z pozwanych wniósł do sądu zarzuty od nakazu zapłaty. Powód domagał się natomiast utrzymania nakazu zapłaty w mocy. SO wydał wyrok, którym utrzymał nakaz zapłaty w mocy. Orzeczenie to uprawomocniło się, bowiem SA oddalił apelację wniesioną przez pozwanego.

Ustalenia SO

Powód zawarł z pozwanym umowę leasingu, na podstawie której powód oddał pozwanemu do używania i pobierania pożytków samochód ciężarowy. Zabezpieczeniem umowy był weksel własny in blanco (z deklaracją wekslową) wystawiony przez pozwanego. Weksel został poręczony przez drugiego pozwanego (który nie wniósł zarzutów od nakazu zapłaty). W toku realizacji umowy, pozwany nie uiścił niektórych płatności, mimo stosowanego wezwania. Powód bezskutecznie żądał uregulowania zadłużenia. W związku z istnieniem zaległości, powód rozwiązał przed terminem umowę z pozwanym. Dopiero w momencie wypowiedzenia umowy pozwany zapłacił zaległe opłaty. Mimo, iż umowa została wypowiedziana, pozwany nie zwrócił jednak powodowi samochodu. Powód przedstawił pozwanemu rozliczenie wraz z wezwaniem do zapłaty. Następnie powód wypełnił weksel i przedstawił go pozwanemu do zapłaty. Objęta wezwaniem suma nie została jednak uregulowana; weksel nie został wykupiony.

Zasadne roszczenie powoda

Sądy obu instancji zgodnie uznały, że roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości. Powód dochodził roszczenia z weksla. Na podstawie art. 485 § 2 k.p.c. sąd wydaje nakaz zapłaty przeciwko zobowiązanemu z weksla, czeku, warrantu lub rewersu należycie wypełnionego, których prawdziwość i treść nie nasuwają wątpliwości. W razie przejścia na powoda praw z weksla, z czeku, z warrantu lub z rewersu, do wydania nakazu niezbędne jest przedstawienie dokumentów do uzasadnienia roszczenia, o ile przejście tych praw na powoda nie wynika bezpośrednio z weksla, z czeku, z warrantu lub z rewersu.

Ciężar dowodu

Aby sąd mógł wydać nakaz w postępowaniu nakazowym, powód winien przedstawić oryginał weksla zawierającego niezbędne dla jego ważności elementy. Temu obowiązkowi sprostał powód. Dołączony do pozwu weksel nie budził wątpliwości natury formalnej, co skutkowało wydaniem w sprawie nakazu zapłaty. Natomiast pozwany, jeśli podnosiłby zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją, to powinien ją przedstawić (ale tego nie uczynił). Powód nie miał natomiast takiego obowiązku, co wynika z art. 10 w zw. z art. 103 ustawy z 28.04.1936 r. - Prawo wekslowe (Dz.U. z 2016 r. poz. 160). Sąd apelacyjny zwrócił przy tym uwagę, że mimo tego powód złożył deklarację i dokumenty wskazujące na istnienie roszczenia. Zarzuty pozwanego mogłyby być również uwzględnione, gdyby wykazał on, iż roszczenie nie istnieje (wygasło) z uwagi na jego uregulowanie, lub też, że powództwo z innych względów nie zasługuje na uwzględnienie. Pozwany nie udowodnił jednak tych okoliczności.

Nie było przedawnienia

Sąd odwoławczy zwrócił przy tym uwagę, że zarzut przedawnienia roszczenia przedstawiony przez pozwanego nie był skuteczny. W dacie wypełnienia weksla roszczenie ze stosunku podstawowego (odszkodowanie za niewykonanie obowiązków z umowy leasingu) nie było przedawnione. Roszczenie z weksla przedawnia się natomiast w terminie trzech lat od dnia płatności weksla (co wynika z art. 70 w zw. z art. 103 Prawa wekslowego). Biorąc pod uwagę datę wniesienia pozwu (październik 2013 r.) i datę płatności weksla (grudzień 2015 r.), nie można uznać, że roszczenie to przedawniło się. Tym samym, nawet gdyby roszczenie powoda było dochodzone wyłącznie ze stosunku podstawowego, to i tak pozwany nie mógłby podnosić zarzutu przedawnienia.

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 7.02.2017 r., VI ACa 1816/15, LEX nr 2310542